جودو

از قوانین و تاریخچه تا ویژگی های مسابقات “جودو”

کد مطلب : 71977تعداد نظرات : 1 نظرزمان مطالعه : 14 دقیقه
هرآنچه را که باید از ورزش “جودو” بدانید می توانید در ادامه این مطلب مشاهده نمایید.

هر آنچه که باید از ورزش جودو دانست ! 

جودو هنری رزمی است که اساسا گلاویز شدن در آن زیاد بوده و هدف آن زمین زدن ، گیر انداختن ، مهار کردن و حتی از کار انداختن بازوان حریف می باشد به گونه ای که منتهی به تسلیم شدن وی شود . تاکید اصلی جودو روی توانایی به کار بردن نیروی حریف می باشد به گونه ای که منتهی به تسلیم شدن وی شود . جودو تنها یک مبارزه فیزیکی نمی باشد بلکه یک مبارزه فکری نیز هست بدین گونه که یک جودو کار موفق باید قادر باشد حرکات حریف را از قبل پیش بینی کرده و با عکس العمل خود پاسخ مناسبی به آن بدهد .

قوانین تکواندو

نکات و قوانین های ورزش تکواندو

تاریخچه رشته رزمی جودو

ورزش «جودو» یکی از ورزشهای قدیمی در کشور ژاپن و بنیانگذار آن استاد “جیگارو کانو” است. واژه “جودو” از ترکیب دو کلمه “جو” به معنای ملایمت، و واژه “دو” به معنی اصل و یا روش است. لغت”جو” از ورزش «جوجیتسو» مشتق شده که توسط سامورائی ها مورد استفاده قرار می گرفت . پس جودو را تحت عنوان “روش ملایمت” ترجمه کرده اند.

منشا جودو از هنر رزمی جوجیتسو است و در سال 1932 توسط فردی ژاپنی به نام دکتر جیگارو کانو پایه گذاری شد. وی که 22 سال سن داشت تصمیم گرفت سبک جدیدی بسازد که بتواند در سازندگی نسل جوان جامعه نقش به سزایی داشته باشد.

پس در بین فهرست حرکات و تکنیک های جوجیوتسو آنهایی را که به نظرش می رسید برای جوانان موثر است جدا کرد و بقیه را که به نظر خطرناک می آمدند از فهرست کاری هنرجویان رزمی حذف کرد و با گذشت زمان جودو به صورت سبکی مستقل درآمد و روز به روز به موفقیتش افزوده شد.

ورزش جودو

ورزش رزمی جودو

تاریخچه جودوی ایران و تشکیل فدراسیون جودو

در اواخر دهه 1330 دو نفر افسر پلیس به نام بهروز سرشار و انوشیروان شهیدی (مرحوم) جهت بازدید به آکادمی پلیس سوئد اعزام شدند و درآنجا با تمرینات جودو که توسط دانشجویان انجام می شد آشنا شدند.

در سال 1345 آقایان ایکیدا و ناکامورا به ایران آمده و درسالن ورزش دانشگاه پلیس با انجام نمایشاتی جودو را برای افسران دانشگاه که ورزشکار بودند و تنی چند از پرسنل سایر نیروها معرفی کردند.

در این کلاس علاوه برآقایان سرشار ، شهیدی ، سعادتمند ،مدنی و تنی چند از پرسنل تربیت بدنی نیز حضور داشتند.

ا پیگیری آقای سرشار مربی دیگری از ژاپن به نام اینوئه به مدت 6 ماه به ایران آمد و در تداوم کلاس قبلی کلاس دیگری را تشکیل که در این کلاس آقایان سرشار و شهیدی فنون تا حد کمربند مشکی را فرا گرفتند پس از مراجعت نامبرده باموافقت شهربانی آقایان سروان سرشار و ستوان سعادتمند جهت طی دوره ویژه به کودوکان ژاپن در سال 1347 اعزام و هر دو نفر در مراجعت موفق به اخذ کمربند مشکی دان یک شدند.

درسال 1352 مربی بسیار خوبی از پلیس ژاپن بنام آقای هاتاناگا به ایران آمد که زحمت زیادی برای جودو ایران و پلیس متقبل شد و اکثر جودوکاران آن زمان از کلاس وی تلمذ نمودند در همین سال یکی ازاساتید ژاپن به نام ماتسوشی تا به ایران آمد و اولین کلاس داوری را برای مربیان تشکیل و متعاقب او آقای آندرسن لین از چین تایپه در این زمینه به داوران ایرانی آموزش های داوری ارائه نمود

در 11 دیماه 1354 فدراسیون جودو ایران رسمیت یافت و آقای بهروز سرشار رئیس و آقای فکرت بعنوان دبیر فدراسیون اعلام شدند.پس از انقلاب ، آقای فکرت سرپرست فدراسیون ورزشهای رزمی که از سال 1356 سه رشته جودو ، کاراته و تکواندو در آن ادغام شده بودند گردید و در اولین اقدام خود این سه رشته را از هم منفک و فدراسیون جودو بطور مستقل مشغول گردید.

سبک های متفاوت جودو

سبک های مختلف جودو

سبک های جودو

جودو در سال 1932 توسط فردی ژاپنی به نام دکتر جیگارو کانو پایه گذاری شد

  • جودوی المپیکی: معروف ترین سبک کودوکان جودو می باشد که امروزه در ایران و تمام دنیا بطور گسترده آموزش داده می شود.
  •  جودوی آمریکایی: ترکیبی از جودو، کشتی، بوکس، جوجیتسو و ساواته است.
  • جوجیتسوی برزیلی: میتسویو مائدا در سال 1914 جودو را به برزیل برد. او ورزش جودو را به کارلوس گراسی و دیگران آموزش داد. گراسی باتوجه به اینکه در آن زمان جودو با نام "جوجیتسوی کانو" هم شناخته می شد، آن را جوجیتسوی برزیلی نامید. جوجیتسوی برزیلی بعدها راهی متفاوت از جودو را دنبال کرده و امروزه کاملا از آن متمایز است ولی میتوان آن را یکی از سبک های جودو دانست.
  •  جودو-دو:در استرالیا، آقای ژولیوس فلک و چند تن دیگر سیستمی بر اساس تکنیک های پرتاب ابداع کردند که آن را جودودو نامیدند. آنها هدفشان را از ابداع این سبک، توسعه جودو اعلام کرده اند.
  • کاوایشی ریو جوجیتسو: میکونوسوکه کاوایشی سبک کاوایشی ریو جوجیتسو را با استفاده از برخی تکنیک های جودو مسابقات مدرن جودو ممنوع می باشند، ابداع کرد. این سبک از جودو هم اکنون در فرانسه آموزش داده می شود.
  • کوسن جودو: این سبک از جودو هم که در قرن 20 محبوبیت پیدا کرد، همانند جوجیتسوی برزیلی خیلی بیشتر از جودوی المپیکی، شبیه به ورزشی است که کانو ابداع کرد.
  • جودوی روسی: نکته ای جالب که در مورد این سبک از جودو میتواند گفت این است که بعضی از تکنیک های این سبک، توسط فدراسیون جهانی جودو قبول شده و وارد جودوی المپیکی شده اند. این سبک در مسابقات آزاد MMA مبارزینی نظیر ایگور زینوفیف، فدور امیلیاننکو و کارو پاریسیان را دارا می باشد.
  • سامبو:واسیلی اوشپکف، اولین شاگرد اروپایی کانو بود که موفق به اخد کمربند مشکی شد. او با تکنیک های رزمی دیگری که با جودو ترکیب کرد، سامبو را ابداع نمود. اوشپکف در سال 1937 بخاطر رد دستور شاگردی نکردن زیر نظر کانو، توسط مامورین سیاسی کشته شد.

انواع سبک های جودو

انواع جودو از المپیکی تا سامبو

تکنیکهای جودو

تکنیکهای جودو در سه گروه اصلی تقسیم می شوند:

  1. ناگه وازا یا تکنیکهای پرتابی که به 5 دسته 8 تایی تقسیم می شود که به آنها گوکیونووازا می گویند که در سال 1895 دسته بندی شده و در سال 1920 با تعدادی تکنیک جدید به نام شیمی شونووازا توسعه یافته است که 17 تکنیک دارد.
  2.  گاتامه وازا (نه وازا) یا فنون درگیری در خاک
  3.  آته می وازا یا فنون مرگ

فنون 1 و 2 را مجموعاً «رندوری وازا» گویند.

انواع فنون پرتابی (ناگه وازا) شامل:

الف:تاچی وازا که شامل سه بخش زیر است:

1- ته وازا شامل 15 فن (فنون دست).

2- کوشی وازا شامل 11 فن (فنون کمر).

3- آشی وازا شامل 22 فن (فنون پا)

فنون ورزش جودو

انواع فنون و تکنیک های رشته جودو

ب:استمی وازا یا سدتمی وازا.

انواع فنون کار در خاک (نه وازا) شامل:

1- اوسای کومی وازا یا گاتامه وازا شامل 10 فن (فنون چنگ زدن و نگهداشتن).

2- شیمه واز شامل 11 فن (فنون فشردن و خفه کردن).

3- کانستسو وازا شامل 9 فن (فنون اهرم کاری بر روی مفاصل).

لباس جودو

لباس جودو، یا جودوگی، شامل یک شلوار و یک ژاکت محکم از جنس پنبه و کتان است. کمربند رنگی برای نشان دادن درجه تمرین کننده بر روی ژاکت و دور کمر محکم بسته می شود. آبی و سفید دو رنگ اصلی لباس جودو است. پوشیدن لباس جودو در اوایل قرن بیستم تصویب شد، در آن زمان سفید رنگ سنتی برای شلوار و ژاکت بود. در دهه 1980، پوشیدن جودوگی آبی در بعضی از مسابقات به تصویب رسید. از آن زمان تابحال، استفاده از یک جودوکی آبی و سفید در بسیاری از محافل رقابتی معمول بوده است.

کمربند جودو

جودو در کنار کاراته و تکواندو جزو اولین ورزش هایی است که از سیستم درجه بندی رنگی سطح مهارت جودوکار را مشخص می کند. البته سیستم رنگ بندی در کشورهای مختلف متفاوت است. ژاپن، ایرلند، استرالیا، آمریکا، بعضی کشورهای اروپایی و برزیل از درجه بندی مختلفی برای رنگ کمربند و سطح دانش آموز بهره می برند. با افزایش مهارت جودوکار رنگ کمربند او تغییر کرده و به درجه بالاتر ارتقا پیدا می کند. در بیشتر کشورها ترتیب کلی عموم کمربند ها به صورت؛ سفید، زرد، سبز، بنفش، قهوه ای (سه درجه)، و سیاه است. اصطلاح "دان" برای سطوح کمربند مشکی و اصطلاح "کیو" برای درجه بندی کمربندهای رنگی استفاده می شود. کمربند مشکی جودو دارای 10 دان است.

تعداد داوران در جودو

هر مسابقه جودو زیر نظر 3 داور انجام می شود که 2 داور در کنار یک داور در وسط تشک قرار دارند. همچنین یک منشی و یک وقت نگهدار، داوران را در امر قضاوت یاری می کنند. صدور رأی به این شکل است که داورهای کنار، نظرشان را در مورد فن اجرا شده می دهند که چه امتیازی به آن تعلق می گیرد و در نهایت داور وسط با توجه به نظرات داورها نظر نهایی را اعلام می کند.

احترام و اَدب در جودو

یکی از اصلی ترین و بنیادی ترین مسائلی که در جودو حاکم است، احترام به بزرگتر، پیشکسوت و رعایت ادب و رفتار اجتماعی است؛ جیگورو کانو در این امر بسیار حساس بود و همواره به شدت تلاش می کرد که ابتدا از لحاظ اخلاقی و روحی هنرجویان خود را تربیت کند و سپس به تربیت بدنی و رزمی آنها بپردازد. او هموراه در زمان پیری و از پا افتادگی نیز همیشه به شاگردان ارشد خود مسئله اخلاق و منش انسانی را یادآوری می کرد، و به آنان خاطر نشان می نمود که در آینده نیز به شاگردان خود این مسئله را انتقال دهند.

مفاهیم ورزش جودو

اصطلاحات مهم در ورزش جودو

برخی از اصطلاحات مهم در ورزش جودو

  • جودوکا:جودوکار
  • اوکِمی:تکنیک افت بی خطر (نحوهٔ صحیح زمین خوردن)
  • مائه ماواری:غلت به جلو
  • دوجو:محل تمرین جودو
  • سِن سِی:استاد
  • میگی:راست
  • هیداری:چپ
  • جودوگی:لباس جودو
  • ریتسورِی:تعظیم ایستاده
  • سِیزا:نِشَسته یا نِشَستن
  • رِی:دستور ادای احترام
  • هاجیمه:دستور شروع مسابقه
  • ماتِی:دستور توقف مسابقه
  • جونای:داخل
  • جوگای:خارج
  • تاتامی:تشک (حصیری) جودو
  • نه وازا:فنون خاک
  • توری:مبارزی که اجرای فن می کند (یا برندهٔ نهایی فن)
  • اوکه:مبارزی که فن بر روی او اجرا می شود (یا بازندهٔ نهایی فن)
  • آنزا:چهار زانو نشستن
  • آشی وازا:تکنیکهای پا
  • آیومی آشی:راه رفتن عادی
  • گوشین هو:طریقت دفاع از خود
  • گوشین جوتسو:هنر دفاع شخصی (در برابر سلاح های سرد و گرم)
  • هانسوکوماکی:شکستن مقررات در مسابقه
  • جی گوتای:استقرار یا حالت دفاعی
  • جوسِکی:مکان نشستن ویژه یا بالاتر در دوجو برای جودوکاران ارشد
  • کوزوشی:شکستن. برهم زدن تعادل حریف یا حریفان (کلید و آغاز هر فن)
  • تسوکوری:قرارگیری در وضعیت پرتاب یا خاک کردن (بعد از کوزوشی)
  • کاکه:تکمیل یا اجرای نهایی فن (بعد از تسوکوری)
  • کی کو:تمرین
  • کی گا:صدمه
  • کی آی:فریاد روحیه بخش یا خروش روح
  • کوشی وازا:تکنیکهای کمر
  • مودان شا:کسی که کمربند سیاه ندارد
  • ناگه وازا:تکنیکهای پرتاپ کردن
  • اوبی:کمربندی که روی لباس می پوشند
  • رِی گی ساهو:تشریفات و رسوم اخلاق و احترام در دوجو
  • رِنراکو وازا:تکنیکهای ترکیبی
  • رِنزوکو وازا:تکنیکهای ادامه دار
  • ریتسورِی:تعظیم کردن در حالت ایستاده
  • شی آی:مسابقه
  • سوتای رنشو:حریف تمرینی
  • تای ساباکی:جابجایی بدن
  • توکویی وازا:فن شگرد یا فنون موردعلاقه
  • تسوری کومی:بالا کشیدن
  • وازا:فن
  • یودان شا:کسی که کمربند سیاه دارد
  • زارِی:تعظیم کردن در حالت زانوزده
  • نوگاره کاتا:فرمها یا روش های فرار از فن

جودو چه مزایایی دارد؟

یکی از مزیت های برجسته جودو این می باشد که ورزشکار می آموزد با حداقل کار، حداکثر نتیجه را بگیرد. هدف جیگورو کانو از ابداع جودو این بود که رزمی کاران از آن در زندگی خود نیز بهره ببرند. در ورزش رزمی جودو رزمی کار با انجام تمرینات مداوم می تواند قدرت و قابلیت انعطاف پذیری خود را بالا ببرد. در حین تمرین مهارتهای جودو، بدن قوی تر می شود و همچنین باعث تقویت قلب و عروق می گردد.

رزمی کار رشته رزمی جودو، سریع تر از بقیه افراد می تواند تمرکز حواس خود را بالا ببرد. داشتن این مزیت نه تنها در حین کار با جودو به دردتان می خورد بلکه می توانید از آن برای دیگر امور زندگی خود نیز بهره ببرید. از مزیت های دیگر جودو که در زندگی خود نیز می توانید از آن بهره ببرید آن است که رزمی کار می آموزد که چگونه وقتی که تحت فشار شدید است آرامش خود را حفظ کند.

قابلیت تقویت ذهن جودو به رزمی کار می آموزد که چگونه در مقابل مشکلات زندگی، روشنفکرانه عمل کند. این کار باعث کاهش استرس و فشار وارد شده می شود. همچنین یکی دیگر از مزیت های بارز رشته جودو این است که رزمی کار یاد می گیرد که چگونه از خود دفاع کند. مزایای جودو بی نهایت هستند و چقدر بیشتر آن را یاد بگیرید از مزایای بیشتر آن بهره خواهید برد. جودو از تمام نقطه نظرها بر روی زندگی اثر می گذارد که یکی از آنها افزایش طول عمر می باشد.

مزایای ورزش جودو

فواید و مزایای ورزش جودو برای بدن

وزن های جودو

  • مردان:60- ، 66- ، 73- ، 80- ، 90- ، 100- ، 100+ کیلوگرم.
  • زنان:48- ، 52- ، 57- ، 63- ، 70- ، 78- ، 78+ کیلوگرم.

آشنایی با قوانین و مقررات جودو

قانون اول جودو (ماده 1) :

محوطه مسابقه جودو مجموع محوطه میانی مسابقه و منطقه ایمنی حداقل بابعاد 14×14 و حداکثر 16×16 متر از جنس تاتامی و یا جنسی قابل قبول و شبیه به آن پوشیده شده است. محوطه مسابقه جودو به دو منطقه تقسیم می شود.

1- محوطه میانی مسابقه جودو بابعاد حد اقل 8×8 و حداکثر 10×10 متر می باشد.

2- منطقه خارج از محوطه میانی مسابقه جودو را محوطه ایمنی می گویند که عرض آن سه متر است. 2 تکه نوار چسب یکی برنگ آبی و دیگری برنگ سفید بابعاد تقریبی(10×50 ) CM در فاصله 4 متر از یکدیگر در مرکز محوطه مسابقه نصب خواهد شد تا مکان استقرار دو جودوکار در آغاز و پایان هر مسابقه را مشخص نمایدکه نوار چسب آبی سمت راست داور وسط و نوار چسب سفید در سمت چپ وی قرار خواهدگرفت.

محوطه مسابقه جودو باید به یک کف پوش و یا سکوی ارتجائی تثبیت شود. زمانی که از چند محوطه مسابقه همجوار استفاده می شود داشتن حداقل یک محوطه ایمنی مشترک بین 3 الی 4 متر الزامیست. یک منطقه آزاد حداقل به اندازه 50CM پیرامون کل محوطه مسابقه جودو منظور می گردد. در بازی های المپیک، قهرمانی جهان، قاره ای وI J F محوطه میانی مسابقه عموماً 8*8 متر میباشد.

تاتامی ( تشک ):بطور معمول بابعاد 1×2 متر ساخته شده از جنس کاه فشرده و اغلب از فوم فشرده می باشد تا بتواند در زیر پا محکم بوده و در جریان شوک وارده بر اثر( اوکمی ) به خوبی ضربه را تحمل نماید، جنس روکش تاتامی جودو نباید لغزنده و یا خیلی زبر باشد. سطوح تشک ها باید برای مسابقه جودو چسبیده به هم و بدون فاصله از یکدیگر بطریقی در محل نصب شوند که به هیچ وجه جابجا نشوند.

پلات فرم (سکو): نصب سکو برای مسابقات جودو اختیاری بوده و باید از چوب محکم ساخته شده و دارای قابلیت ارتجاعی باشد ابعاد آن حداقل 18 * 18 و ارتفاع آن بیشتر از1 متر نرسد (عموماً 50 سانتیمتر یا کمتر) در زمان استفاده از سکو منطقه ایمنی با عرض حداقل 4 متر مورد استفاده قرار گیرد.

قوانین جودو

قوانین و مقررات ورزش جودو

قانون دوم جودو (ماده 2):

به تکنیکهای گلاویزی در جودو، نه وازا یا کاتامه وازا می گویند

وسایل برگزاری مسابقات جودو

1- صندلی:دو عدد صندلی سبک وزن در محوطه ایمنی پشت منطقه خطر در دو زاویه مورب مقابل یکدیگر برای نشستن دو داور کنار بنحوی قرار داده شوند که در دید هیئت داوران مسابقه جودو و متصدیان تابلوی امتیازات ممانعتی ایجاد ننماید.

2- پرچم های داوران مسابقه جودو : یک عدد پرچم آبی و یکعدد پرچم سفید می بایستی در داخل جلدی که به هر صندلی الصاق شده قرار داده شود همچنین یک عدد پرچم آبی و یک عدد پرچم سفید خارج از محوطه مسابقه و قابل دسترس برای داور وسط ( زمان اعلام هانته ) می باید پیش بینی گردد.

3- تابلوی امتیازات مسابقات جودو :دو تابلوی امتیاز جهت نشان دادن امتیازات بصورت افقی حداکثر به ارتفاع 90 سانتیمتـــر و بطول 2 متر برای هر مسابقه جودو در خارج از محوطه مسابقه به نحوی قرار خواهد گرفت که به آسانی توسط داور، مسئولین و حتی الامکان تماشاچیان مسابقات جودو دیده شود.

ساعتهای اندازه گیری زمان و تابلوی امتیازات باید قابل دسترس اشخاص مسئول تایم و تابلو باشد و دقت آن در ابتدا و همچنین بطور منظم در خلال مسابقات کنترل شود.

– بخشهای مختلف تابلوی امتیازات مسابقات جودو:

الف – مکانهای ثبت امتیاز مسابقه جودو

ب – مکان ثبت جرائم

پ – مکان ثـبت آزمایشـهای پزشـکی ت- مکان ثبت وزن

ت – مکان ثبت نام کشور شرکت کننده در مسابقه جودو

4-ساعتهای اندازه گیری زمان:ساعت های اندازه گیری وقت بشرح ذیل می باشد:

ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ / ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ جودو = ﻳﻜﻌﺪﺩ ﺍﻭﺳﺎﻱ ﻛﻮﻣﻲ ( ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ) = ﺩﻭ ﻋﺪﺩ ﺫﺧﻴﺮﻩ = ﻳﻜﻌﺪﺩ

لازم بذکر است ساعت و تابلوی امتیاز دستی می بایستی بطور همزمان با وسایل الکترونیکی مورد استفاده قرار گیرند.

5-پرچم های وقت نگهداران مسابقه جودو:یک پرچم زرد برای زمان مسابقه جودو و یک پرچم سبز برای زمان اوسای کومی.

6-علامت پایان وقت:وسیله ای قابل شنود مانند زنگ، سوت و ….. برای اعلام پایان وقت مسابقه جودو باید در دسترس باشد.

7-بازیکن ها از هر دو رنگ آبی و یا سفید در مسابقه جودو استفاده می کنند. لازم بذکر است نفر اول که نامش برای مبارزه در جودو خوانده می شود از لباس آبی یکدست و نفر دوم از لباس سفید یکدست استفاده می نماید. موقعیت نشستن افراد پشت تابلو، منشی و وقت نگهداران باید حتی الامکان روبروی داور باشد.

8-فاصله تماشاچیان تا زمین جودو:عموماً تماشاچیان نباید فاصله ای کمتر از 3 متر با محوطه مسابقه جودو داشته باشند.

قانون سوم جودو (ماده 3) :

لباس جودو کاران باید حتماً از جنس کتان و یا ماده مشابه باشد

لباس جودو ( جودوگی )؛ جودوکاران باید در مسابقه از لباس جودو با رعایت شرایط مشروحه ذیل استفاده نمایند.

الف:لباس جودو حتماً از جنس کتان و یا ماده مشابه و در شرایط خوب بدون پارگی و پوسیدگی باشد، لباس جودو در عین استحکام نباید خیلی کلفت، زبر و یا لیز باشد که مانع در دست گرفتن حریف شود.

ب:رنگ آبی یکدست و رنگ سفید یکدست

ج:علائم قابل قبول برروی لباس جودو :

1- علامت اختصاری کمیـته ملی الـمپیک (پشت لباس جودو) به عرض 11 سانتیمتر

2- آرم ملی (سمت چپ سینه) حداکثر به اندازه 100 سانتیمتر مربع (10×10 سانتیمتر)

3- علامت تجاری تولید کننده لبه پایین جلو ژاکت سمت چپ، قسمت پائین شلوار سمت چپ و یک سرکمربند حداکثر (20 سانتیمتر مربع ). همچنین به تولید کننده لباس جودو اجازه داده می شود علامت تجاری خود را به جای پایین جودوگی برروی یک آستین به ابعاد 5* 25 سانتیمتر زده شود.

4- علایم روی شانه لباس جودو:آرم روی شانه از یقه تا روی بازو در هر دو طرف شانه حد اکثر 5* 25 سانتیمتر.

5- آگهی روی آستین ها:در هر آستین به اندازه 10*10 سانتیمتر ( آگهی متفاوت اجازه داده می شود) این 100 سانتیمتر مربع باید در تماس با قسمت پایین نوارهای شانه نصب شود.

6- نوشتن مقام های کسب شده در مسابقات جودو. مقام های ( اول– دوم– سوم ) در بازیهای المپیک یا قهرمانی جهان به ابعاد6 * 10 سانتیمتر در انتهای طرف جلوی سمت چپ لباس جودو می تواند قرار بگیرد.

7- نام ورزشکار می تواند روی کمربند جودو و پایین لبه ژاکت و بالای شلوار (کنارچاک) حداکثر به اندازه 3×10 سانتیمتر نوشته شود. نام ورزشکار در بالای علامت اختصاری کمیته ملی المپیک پشت جودوگی به صورت چاپی یا دوخته شده حروف می تواند 7 سانتی متر ارتفاع و طول اسم حداکثر 30 سانتیمتر باشد، این مستطیل 7*30 سانتیمتر باید 3 سانتیمتر زیر یقه ژاکت و 4 سانتیمتر با آرم کمیته ملی المپیک فاصله داشته باشد.

لباس جودو

ویژگی های خاص ورزش جودو

قهرمانان ایرانی ورزش جودو

از قهرمانان این رشته ورزشی می توان به آقای محمود میران و آرش میراسماعیلی اشاره کرد.

آرش میر اسماعیلی

آرش میر اسماعیلی قهرمان جودو

بهترین جودوکاران تاریخ

کوسی اینوئه  یکی از جودوکاران تیم ملی ژاپن است که در وزن -100 کیلوگرم برای تیم ملی جودو ژاپن در سال های 1995 تا 2004 کار می کرد؛ اینوئه در زمان اوج خود به اسطوره تبدیل شده بود، همچنین او به سلطان اوچی ماتا معروف است.

اینوئه در پایان کار حرفه ای خود جودو را رها نکرد و مسئولیت مربی گری تیم ملی جودو ژاپن را تا اکنون بر عهده گرفته است، علاوه بر سرمربی گری تیم ملی ژاپن، اینوئه معاونت کنفدراسیون جودو آسیا را نیز بر عهده دارد.

یاسوهیرو یاماشیتا یکی از بزرگان جودو و موفق ترین از همه در دوره اوج خود می باشد. او در حال حاضر به عنوان مربی یا مشاور برای سازمان های متعدد جودو، از جمله دانشگاه توکای، فدراسیون بین المللی جودو، و فدراسیون جودو ژاپن کار می کند. او از جودو رقابتی در 1985 ژوئن 17 بعد از یک کار قابل توجه که در آن او موفق به کسب پنج مدال طلا در مسابقات بین المللی شد و با کسب 203 پیروزی متوالی بازنشسته شد!!! (با 7 تساوی در میان) او از پادشاه ژاپن جایزه افتخار ملی ژاپن را دریافت کرد.

یاسوهیرو یاماشیتا به جزء 10 جودو کار برتر تاریخ جهان است و در این 10 نفر رتبه دوم را بعد از کوسی اینوئه ژاپنی دارا می باشد.

از قوانین و تاریخچه تا ویژگی های مسابقات جودو

4.717
این مطلب مفید بود ؟161
منبع : بخش ورزشی نمناک / ک.ک
1 نظر به ثبت رسیده است
ارمان1398-01-17
جودو بهترین و حرفه ایی ترین ورزش رزمیه.
234
وبگردی