واکنش مجید خراطها به تهمت ها

یک بار یکی از نشریات به او لقب جواد یساری این نسل را داد. یک بار هم به دلیل تحریم اقتصادی ایران اعلام کرد که تا لغو تحریم ها و پایین آمدن قیمت کنسرت ها، حاضر نیست در تهران روی صحنه برود تا مبادا به مخاطبش فشار مالی بیاید و پدر خانواده در برابر فرزندانش شرمنده شود که نمی تواند هزینه حضور در کنسرت او را تامین کند. او گزینه مناسبی برای گفت وگوی این پرونده بود؛ با جواب ها و استراتژی هایی که حتما متحیرتان خواهد کرد. 

 

اجرای خیابانی لزوما به معنای کوچه بازاری بودن موسیقی آن نیست. اجراهای خیابانی از ایده های برادرم دکتر سعید خراطها، مدیر برنامه هایم است که مقصود از اجرای آنها جلب توجه عموم مردم به موسیقی و محتوای آن است. در این دیدگاه هنرمند باید از اسب غرور پیاده شود و خاکی و در خدمت مردم. این اجرا ها با قصد و شعارهای انسان دوستانه همراه است و در مناسبت های خاص و در مکان های خاصی اجرا می شود و در ضمن چون این رخداد ها توسط هواداران و دوستان دنبال می شوند، تا حدی توانسته ایم فرهنگ همیاری و تمرکز بر پیام های اجراهای خیابانی و خیریه را فراگیر کنیم. 

 دوستان و هواداران ما در شهرهای مختلف کشور و حتی خارج از کشور از جمله در اربیل و سلیمانیه کردستان عراق هم اقدامات انسان دوستانه (دیدار از خانه سالمندان، دیدار از معلولان و جانبازان، اهدای خون و سلول بنیادی و. . . ) را ساماندهی کردند. از جمله موضوعاتی که در قالب اجراهای خیابانی مورد توجه قرار دادیم شامل:تکریم مادران و توجه به مسائل سالمندان، ایتام، کودکان کار و خیابان، نوروز زیبا برای همه و توجه به مستمندان و بیماران لاعلاج، اهدای خون و سلول های بنیادی، خلیج فارس (در بندرعباس)، تقبیح اسیدپاشی و... بوده است.  

البته این ایده همچنان صورت های جدیدتری هم به خودش خواهد گرفت و رویکردهای جدیدتری هم وارد خواهد شد. لازم می دانم اشاره کنم به رویکرد جدید و گسترده هنرمندان نقاش غربی که هنر خودشان را به خیابان آورده و فضای جدیدی را برای این هنر و البته برای انتقال پیام های مورد نظرشان ایجاد کرده اند. 

تعاریفی که عمدتا درباره موسیقی کوچه بازاری همیشه شنیده و خوانده ایم تعاریف ثابت و همیشگی هستند. اصولا به موسیقی غیرکلاسیک (به غیر از جز) موسیقی پاپ گفته می شود. در ایران اصطلاح موسیقی کوچه بازاری به گونه ای از موسیقی پاپ گفته می شود که به امور روزمره و فرهنگ سطحی کوچه و بازار می پردازد و اغلب از المان های جغرافیایی و لحن و لهجه ویژه آن محدوده تبعیت می کند. تعریف ما اصولا کمی با این گونه موضوعات تفاوت دارد و البته بسته به زمان، مکان و نوع ارائه موسیقی، این نوع تغییرات می تواند متغیر نیز باشد. 

 

در این موسیقی لزوما به مسائل اجتماعی و نقد اوضاع و شرایط جامعه کلان پرداخته نمی شود و البته این به معنای بی محتوی بودن این نوع موسیقی نیست. پرداختن به دغدغه های روزمره مردم، توجه به شادی های مورد نیاز برای نشاط اجتماعی، رونق بخشی به مراسم و جشن ها، انتقال فرهنگی نسلی به نسل دیگر از طریق به کارگیری واژگان، اصطلاحات و نمادهای یک نسل از جمله کارکردهای این موسیقی است. 

 

شاید بتوانم برای طرفداران خاص آثارم ویژگی هایی را بیان کنم. از جمله اینکه انسان های با احساس تری هستند، تجربیات و یا علم اجتماعی دارند و در مورد آنها احساس مسوولیت می کنند. می دانم که شنیدن و تعمق در بعضی آثارم کار دشواری است؛ مانند آهنگ «دیگه می رم». بنابراین علاقه مندان به این گونه آثارم انسان های توانمندی هستند. البته همه آنها نسبت به من محبت بی دریغ دارند و ارتباط و علاقه دوسویه ای هم بین ما وجود دارد. 

 راستش به سختی می توان علاقه مندان به آثارم را در یک تعریف خاص قرار داد، این حس قلبی من است که هر یک از آنها مانند یک کتاب خواندنی و خاص است و ضمن برخورداری از اشتراکاتی در زندگی، گاهی تفاوت های آشکاری هم با هم دارند و این باعث شده که مانند یک خانواده باشیم. من به خوبی می دانم که هواداران خاص و دوست داشتنی ای دارم. خیلی از آثارم مربوط به زندگی هوادارانم می شود و بخش گسترده ای از غم ها و شادی هایم مربوط و مرتبط با آنهاست. 

خب در واقع با دریافت مجوز کسی ضعیف نمی شود اما شاید کمی محدودیت ها برای اجرای شعرهای بداهه یا تغییرات دقیقه نودی باعث می شوند کار با یک سری اصول جلو برود. البته آلبوم قبلی من چهار سال پس از ساخت مجوز پخش گرفت و کمی فضای موسیقی کشور در این چهارسال دچار تغییر و تحول شده بود. اما تلاش کردم تا بعد از آلبوم با ارائه تک آهنگ هایی قوی تر رضایت مخاطبانم را جلب کنم؛ آهنگ های عطر تلخ – شاید – توفان – 24 ماه و. . . . همگی به روز بودند و بر اساس سلیقه به روز جامعه تولید و منتشر شدند. 

 

 قطعا این طور نیست و من به صرف مجوز گرفتن هرگز حاضر نشدم که از فضاهایی که تا به حال در آنها بوده ام بیرون بیایم و خط قرمزی را در کارهایم وارد کنم. من سبک خودم را دارم و به آن وفادار خواهم ماند. در مورد بقیه دوستان هم هیچ نظری ندارم!

 موسیقی پاپ ایران درصد بالایی از موفقیت و شور و هیجان این روزها را مدیون محصولات زیرزمینی است که خوانندگان آنها حالا ستاره های بازار رسمی موسیقی ایران هستند. هریک از این ستاره های کنونی هم مسیری را برای خود انتخاب کردند و با آن پیش رفتند. چاووشی برای همیشه مخفی ماند، یگانه با حاشیه سازی و جنجال پیش رفت، صادقی خوش اخلاق ماند و با معرفتش جلو رفت و بنیامین هم با هوش ذاتی اش. شما پیرو مسلک کدامیک از این چهره ها خواهید شد؟ شاید هم مسیر جدایی دارید؟

 شک نکنید به اینکه من پیرو کسی نبوده و نخواهم بود. این آقایانی که می گویید همه طرز فکر و ایده های خودشان را دارند من هم برایشان احترام قائلم. اما من مجید خراطها هستم با سبک، ایده ها و سیاست کاری خودم. قرار نیست پیرو کس خاصی باشم. 

 

در حال انجام آخرین مراحل تولید آلبومم هستم؛ این آلبوم بیش از آلبوم قبلی بر اساس سلیقه مخاطب ساخته شده است و امیدوارم در فصل بهار به مرحله انتشار برسد. ان شالله امسال هم مثل سال گذشته در کنار مردم کشور در قالب کنسرت و اجرای خیابانی و. . . خواهم بود. در پایان سپاس فراوان دارم از شما و خوانندگان این مجله هنری.