حضرت ادریس نبی همان الیاس پیامبر است

حضرت ادریس نبی همان الیاس پیامبر 

حضرت ادریس نبی ,از جمله پیامبران الهی است که قرآن در دو مورد از او نام می برد؛ در یک مورد او را از صالحان دانسته  و در آیه دیگری، نام او را از پیامبران بر می شمرد و به صورت مختصر داستان او و دعوت قومش به پرستش خداوند را ذکر می کند. 

در مورد نام و نسب او، اختلافاتی وجود دارد؛ برخی او را إِلیاس بن یاسین از فرزندان هارون برادر حضرت موسی(ع) دانسته اند  و در این صورت، شخصیت جدایی از حضرت ادریس دارد. اما برخی معتقدند الیاس همان ادریس است و این دو، اسم برای یک فرد می باشد.  روایاتی از اهل سنت نیز همین محتوا را تأیید می کند.  البته اقوال دیگری نیز در این مورد وجود دارد.  
روایات نیز مانند آیات قرآن، چندان به زندگی حضرت الیاس(ع) نپرداخته اند. با این حال، امام صادق(ع) او را از عُبّاد(کسی که بسیار عبادت خدا می کند) بزرگ بنی اسرائیل می شمارد.
برخی روایات تاریخی دیگری نیز وجود دارند که نکته ها و داستان هایی از او ذکر کرده اند. 

لقب ادریس نبی متعلق به کی بود؟

یکی از این داستان ها را با هم مرور می کنیم:

بعد از انشعاب سرزمین مقدس در میان بنی اسرائیل، و تقسیم شدن آن جا میان آنها، یک تیره از بنی اسرائیل به «بعلبک» کوچ کردند. آنها پادشاهی داشتند که بتی به نام «بعل» می پرستید و مردم را بر پرستش آن بُت وادار می کرد.
پادشاه نامبرده زنی بدکاره داشت که روزی در غیاب وی، مؤمنی را کُشت و باغش را غصب کرد. پادشاه که از این ماجرا عصبانی شده بود، زنش را احضار کرد ولی پس از شنیدن کلام زن، بر این ماجرا، راضی گشت و در گناه او شریک شد.
سپس خداوند، الیاس(ع) را نزد ایشان فرستاد، تا به سوی خدا دعوتشان کند.
شاه و ملکه از پذیرش الیاس سرباز زده و تصمیم به قتل او گرفتند.
الیاس(ع) فرار کرده و به کوه ها پناه برد. او هفت سال در آن جا به سر برد و از گیاهان و میوه درختان می خورد.
در این بین خدای سبحان یکی از فرزندان شاه که بسیار مورد علاقه اش بود را مبتلا به بیماری کرد، شاه به «بعل» متوسل شد، بهبودی نیافت.
شخصی به او گفت:بعل از این رو حاجتت را برنیاورد که از دست تو خشمگین است که چرا الیاس(ع) را نکشتی؟!
شاه جمعی از درباریان خود را نزد الیاس فرستاد، تا او را با نیرنگ دستگیر کنند. این عده وقتی به طرف الیاس(ع) می رفتند، آتشی از طرف خدای تعالی بیامد و همه را بسوزانید.
شاه جمعی دیگر را روانه کرد، جمعی که همه شجاع و دلاور بودند و کاتب خود را هم که مردی مؤمن بود با ایشان فرستاد، الیاس(ع) جهت این که آن مرد مؤمن گرفتار غضب شاه نشود، ناچار شد با جمعیت به نزد شاه برود.
در همین بین پسر شاه مُرد و اندوه فرزند، الیاس(ع) را از یادش برد و او سالم به محل خود برگشت.
این حالت متواری بودن الیاس به طول انجامید، ناگزیر از کوه پایین آمده در منزل مادر یونس بن متی پنهان شد. یونس در آن روز طفلی شیرخوار بود، بعد از شش ماه دوباره الیاس از خانه مزبور بیرون شده به کوه رفت. و چنین اتفاق افتاد که یونس بعد از او مُرد.
مادر یونس بعد از مرگ فرزندش به جستجوی الیاس برخاست و او را یافته درخواست کرد دعا کند فرزندش زنده شود و خدای تعالی او را به دعای الیاس زنده کرد.
الیاس(ع) که دیگر از شرّ بنی اسرائیل به تنگ آمده بود، از خدا خواست تا از ایشان انتقام بگیرد و باران آسمان را از آنان قطع کند.
نفرین او مؤثر واقع شد، و خدا قحطی را بر آنان مسلط کرد. این قحطی چند ساله مردم را به ستوه آورد؛ لذا از کرده خود پشیمان شدند، و نزد الیاس آمده و توبه کردند و تسلیم شدند. الیاس(ع) دعا کرد و خداوند باران را بر ایشان ببارید و زمین مرده ایشان را دوباره زنده کرد.
بعد از آن که خدا گرفتاری را از ایشان برطرف کرد، دوباره نقض عهد کرده و به حالت اول و بدتر از آن برگشتند، این برگشت مردم، الیاس را ملول کرد، لذا از خدا خواست تا از شرّ آنان خلاصش کند. خداوند الیاس(ع) را به آسمان ها برد و دشمنی بر آن پادشاه و همسرش مسلط کرد که به سوی آن دو به راه افتاد و بر آن دو غلبه کرد و هر دو را کشت.