اطلاعات دارویی “آمانتادین هیدروکلراید” و شرایط مصرف آن

آمانتادین همچنین یک داروی ضد اختلال در هماهنگی عصبی نیز هست و برای درمان بیماری پارکینگسون بکار میرود که گاهی فلج پیری یا فلج لرزشی نامیده میشود. این دارو میتواند به تنهایی یا همراه سایر داروها به بیماران پارکینگسون داده شود. بوسیله بهبود کنترل عضله و کاهش سفتی عضلات . این دارو انجام حرکات بطور عادی را برای بیماران ممکن کرده علائم بیماری را تخفیف میدهد. آمانتادین همچنین در درمان سفتی و لرزشی ناشی از مصرف دارو ها بکار برده میشود داروهایی که برای درمان های اعصاب و روان و شرایط تهییج روانی بکار برده میشوند0 از آمانتادین برای شرایط دیگر بر اساس نظر پزشک نیز استفاده میشود.

 

 

 

کپسول، مایع.

 

 

روزانه 1 تا 2 عدد، دوز دوم نباید دیرتر از ساعت 4 بعدازظهر مصرف شود.

 

 

در بیماری پارکینسون، تأثیر دارو تا دو هفته احساس نمی شود. در عفونت های ویروسی، شدت و مدت علایم احتمالاً در خلال 1 تا 2 هفته کاهش می یابد. در صورتی که مصرف دارو ظرف 48 ساعت از بروز نشانه های بیماری آغاز شده باشد.

 

 

تا 24 ساعت.

 

مکانیسم اثر دارو مشخص نیست، اماممکن است با تاثیر برساخت، آزادی سازی یا بازجذب دوپامین و نوراپی نفرین، عملکرد سیستم دوپامینرژیک را تقویت کند. به عنوان ضد ویروس آنفلوزا به نظر می رسد از Uncoating ویروس و آزاداسید نوکلئیک آن بداخل سلول های اپی تلیال تنفسی جلوگیری می کند.

آمانتادین از دستگاه گوارش به خوبی جذب می شود و بداخل بزاق و ترشحات بینی انتشار می یابد. دارو از سد خونی- مغزی عبور کرده و بداخل شیر نیز ترشح می گردد. نیمه عمر دارو نزد افراد طبیعی 15-11 ساعت و در حدود 90 درصد آن به تغییر نیافته از ادرار دفع می شود. حداکثر غلظت سرمی طی 4-2 ساعت کسب می گردد.

 

 

الف) پیشگیری یا درمان علامتی ناشی از ویروس آنفلوانزا تیپ A در بیماران ضعیف یا سالمند.

بزرگسالان (64–13 ساله):مقدار 200 میلی گرم یک بار، یا 100 میلی گرم دو بار در روز مصرف می شود.

بزرگسالان با سن بیش از 64 سال:مقدار 100 میلی گرم یک بار در روز مصرف می شود.

 

کودکان 12–9 ساله:مقدار mg 100، دو بار در روز مصرف می شود. در کودکانی که 10 سال یا بیشتر سن داشته باشند و وزن آنها بیش از kg 40 باشد، می توان از دوز بزرگسالان استفاده نمود.

کودکان 9–1 ساله:مقدار mg/kg 8/8-4/4 در دو یا سه مقدار منقسم مصرف می شود. جهت کاهش سمیت، روزانه mg/kg 5 در یک یا دو دوز مصرف می گردد. مقدار مصرف روزانه نباید از 150 میلی گرم تجاوز کند.

درمان باید به مدت 48–24 ساعت بعد از از بین رفتن نشانه های بیماری ادامه یابد. پیشگیری باید بلافاصله بعد از اولین برخورد با ویروس شروع شود و حداقل تا 10 روز ادامه یابد. در صورت عدم دسترسی به واکسن ویروس آنفلوآنزا یا تماس مکرر با این ویروس، درمان پیشگیری ممکن است تا 90 روز ادامه یابد. در صورت استفاده از واکسن ویروس آنفلوآنزا، مصرف دارو 3–2 هفته ادامه می یابد تا محافظت لازم از طریق واکسن به وجود آید.

 

ب) درمان واکنش های اکستراپیرامیدال ناشی از مصرف دارو.

 

بزرگسالان:مقدار 100 میلی گرم دو بار در روز تا mg/day300 در مقادیر منقسم مصرف می گردد.

 

پ) درمان پارکینسونیسم ایدیوپاتیک، سندرم پارکینسون.

 

بزرگسالان:در افراد به شدت بیمار، مقدار 100 میلی گرم دو بار در روز تجویز می شود. بیمارانی که از داروهای دیگر ضد پارکینسون استفاده می کنند، مقدار mg/day100 به مدت حداقل یک هفته و سپس 100 میلی گرم دو بار در روز، برحسب نیاز، مصرف می شود. بیمار ممکن است به mg/day400 نیاز داشته باشد، ولی مصرف مقادیر بیش از mg/day 200 را باید به دقت تحت نظر قرار داد.

 

در بیماران مبتلا به اختلال عملکرد کلیه کاهش مقدار مصرف دارو ضرورت دارد.

در بیماران مبتلا به نارسایی کلیه، مقدار مصرف بر اساس کلیرانس کرآتینین مشخص می شود؛ بنابراین، اگر کلیرانس کرآتینین 50–30 میلی لیتر در دقیقه باشد، 200 میلی گرم در روز اول و سپس mg100 روزانه، اگر 29–15 میلی لیتر در دقیقه باشد، مقدار 200 میلی گرم در روز اول و سپس 100 میلی گرم یک روز در میان و اگر کمتر از 15 میلی لیتر در دقیقه باشد یا در بیمارانی که تحت همودیالیز درازمدت قرار می گیرند، مقدار 200 میلی گرم هر هفته مصرف می شود.

موارد منع مصرف آمانتادین :این دارو در مبتلایان به صرع ، با سابقه اولسرپپتیک و در افراد با نارسایی شدید کلیه منع مصرف دارد.

 

 

• مصرف همزمان با تری هگزی فنیدیل و بنزوتروپین (با مقادیر مصرف بالای این داروها) عوارض جانبی آنتی کولینرژیک آنها را تشدید می کند، که این امر احتمالا باعث کانفوزیون و توهمات می شود. در صورت بروز این علائم، دوز هر دو دارو باید کاهش یابد.

 

• مصرف همزمان با ترکیب هیدروکلروتیازید و تریامترن ممکن است دفع آمانتادین را کاهش دهد که به افزایش غلظت سرمی آمانتادین و احتمالا افزایش سمیت دارو منجر می شود. از مصرف همزمان آنها پرهیز گردد.

• مصرف همزمان با محرک های CNS ممکن است سبب تحریک تجمعی شود.

 

• مصرف همزمان با الکل ممکن است به منگی، کانفیوژن، غش و کمی فشار خون منجر شود.

 

• ممکن است کوتریموکسازول کلیرانس کلیوی آمانتادین را کاهش داده و منجر به افزایش خطر دلیریوم شود. از مصرف همزمان این داروها پرهیز گردد.

 

 

تظاهرات بالینی :تهوع، استفراغ، بی اشتهایی، تهییج پذیری زیاد، لرزش، اشکال در صحبت کردن، تاری دید، لتارژی، نشانه های آنتی کولینرژیک، تشنج و احتمالا اختلال در ریتم بطنی، از جمله torsade de pointes و فیبریلاسیون بطنی.

توجه :اثرات CNS ناشی از افزایش غلظت دوپامین در مغز است.

 

درمان :باید معده او را فورا شستشو داد و بیمار را وادار به استفراغ کرد. این اعمال باید با اقدامات حمایتی، تجویز مایعات زیاد و در صورت لزوم، با تزریق وریدی مایعات همراه باشد. برای افزایش دفع دارو می توان از اسیدی کردن ادرار استفاده کرد. برای مقابله با مسمومیت CNS می توان فیزوستیگمین (2-1 میلی گرم در فواصل 2-1 ساعت) به طور آهسته انفوزیون کرد. بیمار باید به دقت تحت مراقبت باشد.

 

 

 

نوشیدن مشروبات الکلی در حین استفاده از این دارو آثار جانبی این دارو را افزایش میدهد این آثار عبارتند از:مشکلات گردش خون – سرگیجه – منگی – غش – مغشوش شدن. بنابراین زمانیکه که از داروی آمانتادین استفاده میکنید هرگز مشروبات الکلی مصرف نکنید.
 

این دارو در برخی میتواند باعث سرگیجه – منگی یا دید بلوری و یا مشکل در پیدا کردن تمرکز شود. قبل از انجام هر کاری که احتیاج به دقت و توجه دارد مثل رانندگی از واکنش این دارو روی خودتان مطمئن شوید تا از بوجود آوردن خطر برای خود یا دیگران پرهیز کرده باشید. اگر واکنشهای فوق الذکر خیلی دردسر ساز بودند به پزشک خود مراجعه کنید.

 

بلند شدن ناگهانی از خواب یا از یک موقعیت نشسته بطور ناگهانی برخواستن شدت این علائم را افزون میکند به آرامی از خواب برخواستن و یا از یک موقعیت نشسته به آرامی بلند شدن میتواند در تخفیف علائم پیش گفته موثر باشد. در صورتیکه پس از مصرف این دارو احساس افسردگی و میل به خودکشی در شما پیدا شد با پزشک خود بفوریت تماس بگیرید.

 

آمانتادین میتواند باعث خشکی دهان بینی و گلو شود برای برطرف کردن موقت خشکی دهان میتوانید از آدامس استفاده کنید یا یک تکه یخ در دهان بگذارید در هر حال در صورتیکه خشکی دهان بیش از دوهفته طول کشید به پزشک یا دندان پزشکتان مراجعه نمایید. تداوم خشکی دهان امکان بوجود آمدن بیماریهای دندان مثل پوسیدگی دندان – بیماری لثه و عفونتهای قارچی را افزایش میدهد.

 

این دارو میتواند منجر به ایجاد لکه وخالهای تور مانند به رنگ قرمز ارغوانی روی پوست شود. این مشکل بیشتر برای زنها در قسمت پا و ساق پا معمولا پس از مصرف مداوم دارو برای بیش از یکماه رخ میدهد و مادامیکه از دارو استفاده میکنید این لکه ها وجود خواهند داشت اما پس از قطع دارو بعد از 2 تا 12 هفته این لکه ها محو میگردند . درصورتیکه در این مورد سئوالی دارید آنرا با دکترتان مطرح کنید.

 

برای بیمارانی که آمانتادین را برای بیماری پارکینگسون استفاده میکنند یا مشکلات حرکتی که بعلت مصرف داروهای خاصی برای درمان مشکلات اعصاب روحی روانی و شرایط تهیج بوجود آمده اند. بیماران پارکینگسون باید توجه داشته باشند که نباید بیش از حد فعالیت کنند از آنجاییکه پس از مصرف دارو شرایط آنها بهتر شده و بدن فعالیتش آسان تر صورت میپذیرد . در اینحال آنچه امکان وقوع زیادی دارد بوجود آمدن جراحت ناشی از افتادن بیمار است. افزایش فعالیت بایستی به مرور باشد تا به بدن زمان لازم برای تنظیم تغییرات در حفظ تعادل – گردش خون و هماهنگی داده شود.

 

برخی بیماران ممکن است حس کنند این دارو بعد از چند ماه استفاده اثر خود را روی آنها از دست داده است. در صورتیکه چنین حسی داشتید با دکتر خود مطرح نمایید دکتر شما ممکن است نسبت به تغییر دوز یا قطع موقت دارو اقدام نماید.

 

 

 

همراه با آثار مورد نیاز یک دارو آثار ناخواسته نیز وجود دارد اگر چه تمام این آثار ممکن است در یک بیمار بوجود نیاید و در صورت بروز این آثار نیز ممکن است برای رفع آنها به درمان نیاز باشد.

 

 

 

 

 

بلوری شدن دید – پریشانی ( بخصوص در بیماران مسن) – اشکال در تخلیه ادرار ( بخصوص در بیماران مسن) – غش – دچار توهم شدن(دیدن. شنیدن یا احساس کردن چیزی که وجود ندارد) – تورم دستها . پاها یا پایین ساق پا.

 

 

 

تشنج – کاهش دید یا هر نوع تغییر در بینایی – مشکل در هماهنگی قسمتهای مختلف بدن – طب – لرز – گلو درد – افزایش فشار خون – افزایش تحرکات بدن – تحریک و تورم چشم – از دست دادن حافظه – افسردگی روحی – تندخو شدن شدید و تغییر روحیه – جوش پوست – مبهم صحبت کردن – فکر خودکشی یا اقدام به خودکشی – کوتاه شدن تنفس بدون اینکه توضیحی برای آن داشته باشید0

سایر آثار جانبی که رخ میدهد معمولا کم اهمیت بوده و نیازی به مراقبت دارویی ندارد. این آثار به مرور که دارو را مصرف میکنید بدن خودش را با دارو تطبیق داده و آثار مربوطه از بین میروند به هر صورت اگر علائم زیر بعد از مدتی از بین نرفته و باعث ناراحتی شدند با پزشک خود تماس بگیرید:

 

 

 

سراسیمگی و آشفتگی – تشویش و دل واپسی – عصبانی و متشنج بودن – اشکال در تمرکز پیدا کردن – گیجی یا منگی – سر درد – کج خلقی – از دست دادن اشتها – تهوع – پیدا شدن لکه قرمز ارغوانی رنگ روی پوست – اشکال در خوابیدن یا خواب آشفته دیدن.

 

 

 

یبوست – کاهش میل جنسی – اسهال – خواب آلودگی – خشکی دهان بینی و گلو – احساس غلط خوب بودن – سر درد – استفراغ کردن – خستگی غیر عادی یا ضعف.

سایر آثار جانبی که در بالا ذکر نشده است ممکن است برای یک بیمار رخ دهد در اینصورت با پزشک خود تماس بگیرید.