نقش مواد شیمیایی در تصفیه آب
روزانه حجم عظیمی آب برای مصرف در شهرها و مجامع بشری تصفیه شده و وارد چرخه مصرف می گردد. آب آشامیدنی شهرهای بزرگ معمولا از منابع ذخیره شده در پشت سدها و یا آب بازیافت شده می باشد که حاوی انواع میکروارگانیسم های بیماری زا و آلودگی های مختلف است بنابراین باید به خوبی تصفیه شده و کاملا شفاف و زلال و فاقد هر گونه آلایشی جهت مصرف انسانی باشد. برای این منظور مراحل مختلف تصفیه همچون لخته سازی ، زلال سازی ، حذف آهن و منگنز ، فیلتراسیون ، تنظیم پی اچ ، گندزدایی و کنترل طعم و بو روی آب صورت گیرد که تقریبا تمامی این مراحل نیازمند استفاده از مواد شیمیایی هستند. هدف از تصفیه آب حذف آلودگی ها و ارتقاء کیفیت آب مانند رفت کدورات ، بو و رنگ آن می باشد.
آب تصفیه نشده کدر و بد رنگ است که دلیل آن وجود ذرات کلوئیدی همچون خاک و گل و لای ، مواد آلی و معدنی ریز ، ترکیبات آلی رنگی محلول و پلانکتون ها و سایر میکروارگانیسم ها در آب است. این کدورت در تصفیه خانه های شهری توسط کدورت سنج که میزان پراکندگی و جذب نور را از میان محلول می سنجد اندازه گیری می شود. این کدورات که مهم ترین دلیل آلودگی و غیر قابل شرب بودن آب هستند را می توان با استفاده از مواد شیمیایی تا 99 درصد جدا سازی نمود بنابراین نقش گسترده مواد شیمیایی در تصفیه آب آشامیدنی بسیار حائز اهمیت است.
جدا سازی مواد کلوئیدی موجود در آب با استفاده از برخی مواد شیمیایی نظیر آهک ، سولفات آلومینیوم ، کلرو فریک و پلی آلومینیوم کلراید انجام می شود. این ترکیبات مهمترین مواد مورد مصرف در تصفیه آب آشامیدنی و فاضلاب خانگی و صنعتی هستند. ساختار مولکولی آنها و انرژی الکتریکی خاصی که دارند می تواند باعث جذب باکتری ها ، اکسید ها ، جلبک ها ، کربنات ها ، رنگ و خاک رس شده و با منعقد نمودن و ته نشین سازی به کاهش کدورت آب کمک کند. این ویژگی را خاصیت انعقادی و این مواد شیمیایی را مواد منعقد کننده می نامند.