9 سال از پرواز ابدی آیدین نیکخواه بهرامی گذشت

نهمین سالگرد آیدین نیکخواه بهرامی

آیدین نیکخواه بهرامی ملی پوشی که علی رغم مدت زمان کم حضورش در تیم ملی توانست شایستگی های خود را نشان بدهد. آیدین در سال های حضور خود در بسکتبال توانست سه بار جام قهرمانی لیگ برتر را بالای سر ببرد و در 24 سالگی بهترین بازیکن ایران نام گرفت.

جوان بلند بالای بسکتبال ایران که سهم بزرگی در قهرمانی تیم ملی در آسیا داشت و سهمیه المپیک پکن را هم کسب کرد اما دست تقدیر فرصت حضور در این میدان را از او گرفت. هیچ گاه درخشش شماره هشت تیم ملی در بازی های جام ملت های آسیا 2007 ژاپن و بریدن تور سبد پس از قهرمانی از ذهنمان پاک نمی شود.

بعد از آیدین هیچ بازیکنی نتوانست جای خالی اش را پر کند و هنوز هم همچون او پیدا نمی شود.

9 سال از درگذشت آیدین نیکخواه بهرامی گذشت

هفتم دی ماه با صدای قرآن خواندن شروع می شود؛ سوره الرحمن. الان هشت سال است این روز با طنین قرآن آغاز می شود. از آن جمعه ای که رادیو خبر داد آیدین رفته و از همان روز که دیگر مثل هیچ روز دیگری نبود.

نه سال از رفتن قهرمان بسکتبال ایران گذشت

آن روزها او لباس صبا را به تن داشت و صمد بازیکن مهرام بود. در تهران جلوی پردیس بازی کردند. دوشنبه بود. مرحله پلی آف لیگ برتر. سال 86. صمد و مهرام رفته بودند اصفهان. او در آزادی بعد از بازی دنبال نتیجه آن بازی بود. به طرز عجیبی مبارزه طلب بود و هیچ کس به اندازه صمد برای مبارزه کردن جذبش نمی کرد. همیشه دوست داشت یک قدم جلوتر از او باشد همانطور که صمد هم همین را می خواست.
جمعه همان هفته داشت می رفت نوشهر که مغلوب یک حریف سرسخت شد. مرگ عجب حریف سرسختی ست. روز بعد عید بود. خبر رفتنش در تعطیلی رسانه ها مثل بمب ترکید. عید بچه مدرسه ای هایی که او را خیلی بیشتر از فقط یک بسکتبالیست فوق العاده دوست داشتند خراب شد. آنقدر خوب بود که فراتر از یک روز، رفتنش برای همیشه تقویم بسکتبال را خراب کرد.

در حسرت دیدار

تصاویری از آیدین نیکخواه بهرامی

عکس های آیدین نیکخواه بهرامی از زمانی که مینی بسکتبال بازی می کرد و دفتر باشگاهش صندوق عقب تاکسی قدیمی سعید طاعتی (اولین مربی برادران نیکخواه بهرامی) بود و ایرج خان - پدر آیدین و صمد – به ادبیات سعید خان در کنار زمین بازی خو کرده بود.
در آلبوم صمد ورق می خورد. صمد به عکس های آخر می رسد. تصویرها و یادهایی از روزی که روی شانه های حامد حدادی نشسته است. جابر با لبخند به او می نگرد و آیدین نیکخواه بهرامی با حالت ویژه چهره اش، چشمان نافذ، لب های به هم فشرده و حسی کاملا مقتدرانه، تور بازی های بسکتبال ملت های آسیا را پس از قهرمانی تیم ملی از سبد جدا می کند ... روی نیمکت نشسته است. از کارش راضی نیست.

تصاویری از آیدین نیکخواه بهرامی

یک پایش را بغل کرده و از فرط ناراحتی زانویش را گاز گرفته است! هدبند مخصوص و سفیدش را انداخته تا موهایش روی چشمانش نیفتند. امتیاز می آورد و با دست محکم به سینه می کوبد تا آمادگی و به مبارزه طلبیدن حریف را با این کار نشان دهد. جام قهرمانی را مشترک با برادرش در دست دارد و ... تصاویر پایانی دنیای قهرمانی آیدین است اما پس آنها در انتظار تصویر دیگری از زندگی آیدین دفتر خالی هی ورق می خورد اما خبری از قهرمان ملی نیست. صمد در لابلای ورق ها و صفحات خالی در حسرت دیدار برادر است.
آیدین نیکخواه بهرامی در صحنه های زیادی دیده شده است که همه آنها خاطرات خوب ماست. در کنار تمامی تصویرهایی که از او پس از مرگش به جا ماده است. بعضی حرف ها و یادها هم هست که در این روزها یادش را همچنان پابرجا نگه می دارد. مثل این حرف صمد:«آیدین فقط دوست دارم باز هم بگویم که چقدر دوستت دارم.»

برای آخرین بار

تصاویری از آیدین نیکخواه بهرامی

صمد به آیدین زنگ می زند تا بفهمد چه وقتی به ویلا می رسند. آخرین مرتبه جواب می شنود که تنها 5 دقیقه دیگر. آیدین با اینکه قول داده بود پشت رل ننشیند، تمام جاده چالوس را خودش می راند بدون کوچکترین اشتباهی. به چالوس که می رسند، می زنند بغل، از سوپرمارکت بین راهی یک بطری آب معدنی می خرد و سر می کشد. دست و صورتش را می شوید تا کیلومترهای آخر را بدون مشکل رانندگی کند. صمد خیالش راحت می شود که آیدین با وجود مسابقه سنگین صبا با پردیس متحد قزوین و چند ساعت رانندگی اصلا اثری از خستگی ندارد. گوشی را قطع می کند و این آخرین صدا مثل آخرین دیدار در جان برادر می پیچد.