همدلی و همزبانی فرزندان با والدین

چگونه در شلوغی های زندگی همزبان و همدل با والدین مان باقی بمانیم

همزبانی و همدلی با کسانی که اولین سخنان زندگی را به ما یاد دادند ، شاید مهم ترین همدلی زندگی مان باشد...
در مورد همدلی زیاد صحبت کردیم اما نوبتی هم که باشد ، نوبت یکی از مهم ترین همزبانی های زندگی مان است که خیلی زود در ازدحام روزهایی که می آیند و قدی که رشد می کند و مدرکی که بالاتر می رود ، گم می شود. ما در روزهایی که یاد می گیریم تا حرف بزنیم و خواسته هایمان را بیان کنیم ، در سال هایی که برای آینده مان تجهیز می شویم و در تمام لحظاتی که زندگی کردن را می آموزیم ، کسانی را کنارمان داریم که حرف به حرف زبان را به ما آموزش می دهند اما خیلی زود دیگر همزبان آنها نیستیم. کسانی که دوست داشتن، عشق، گذشت و بسیاری از احساسات زیبای دیگر را که خواستگاه آن «دل» ما انسان هاست ، برای مان معنی می کنند اما ما خیلی زود حس می کنیم زمانه تغییر کرده و نمی توانیم «همدل» آنها باشیم.
امروز می خواهیم در مورد همزبانی و همدلی با پدر و مادرمان حرف بزنیم. ما در مباحث قبلی گفتیم که همدلی یعنی نوع خاصی از توجه داشتن به دیدگاه دیگران. فرد از طریق ادراک واکنش های عاطفی دیگران، واکنش های عاطفی از خود نشان می دهد که به آن همدلی می گویند. به منظور برقراری روابط همدلانه فرد باید بتواند خود را جای دیگران گذاشته، امور را از دیدگاه آنان ببیند و از خود بپرسد که اگر جای او بودم چه احساسی داشتم؟

این یک تعریف کلی از همدلی است اما هر چه ما بزرگ تر شده و در گیر ساختن زندگی شخصی و آینده ی خودمان می شویم ، از همدلی با والدین مان فاصله می گیریم. بحث شکاف نسل ها و تغییر شرایط و دیدگاه ها هم که توجیه خوبی برای این فاصله گرفتن ایجاد می کند.
اما زمانی که خودمان صاحب فرزند می شویم هر چه فرزندمان قد می کشد ، دلمان بیشتر برای همدلی با والدین مان تنگ می شود ، معنی بسیاری از احساس ها و درک نکردن ها و از نظر ما بی منطق بودن های شان را می فهمیم اما باز هم خبر چندانی از همدلی با آنها نیست چون وقتش را نداریم ، آنقدر وقتش را نداریم تا آنها پیر می شوند و بهانه ی مان برای دوری از همزبانی و همدلی تغییر می کند و حال دیگر حواسی برای شان نمانده تا بخواهیم چیزی بگوییم یا درکی داشته باشیم از خواسته هایشان. اما چگونه می توانیم گرفتار این دور باطل نشویم و همزبان و همدل با والدین مان در شلوغی های زندگی باقی بمانیم؟ چند پیشنهاد ساده می تواند به ما کمک کند.

روش هایی برای همدلی و همزبانی با پدر و مادر

او نمی تواند چت کند

وقتی پدر شما می خواهد تمام اخبار های تلویزیون را نگاه کند ، شاید تعجب کنید که بین ساعت هفت تا نه ، چه اتفاق و خبر جدیدی خواهد بود که وسط یک سریال جذاب ، از شما میخواهد تا کانال را عوض کنید تا خلاصه ی خبر ها را گوش کند ! اما باید به خاطر داشته باشید علاوه بر تفاوت های فردی که همیشه نوعی تفاوت در خواسته ها ، لذت بردن ها و جستجو کردن ها را به دنبال دارد ، وقتی سن و سال آدم ها تغییر می کند ، نوعی تفاوت در سطح هیجان و موضوعات مورد علاقه هم ایجاد می شود که اجتناب ناپذیر است. همانطور که در قبال فرزندتان باید این تفاوت ها را در نظر بگیرید ، در قبال والدین تان هم باید چنین کنید. عینک شما مخصوص چشم های شماست اما آنها از عینک خود و در شرایط خود دنیا را می بینند.

برای تان عجیب نباشد اگر نمی توانید معنی جذابیت شبکه های اجتماعی و اینترنت و غیره را برای شان معنی کنید. نسل آنها برای دریافت حقوق ماهیانه شان در صف های بانک می ایستادندو پول یک ماه را از بانک می گرفتند ، می شمردند و به خانه می آوردند و در کشوی میز می گذاشتند ، آن زمان خبری از کارت بانکی و پیامک واریز شدن حقوق و بانکداری الکترونیک نبود! راجع به صد سال قبل حرف نمی زنم همین چند دهه آنقدر متفاوت شده است که برخی علایق زندگی هم را درک نکنید اما این بهانه است چون هنوز هم دنیایی از شباهت ها و اشتراکات بین شما وجود دارد که می توانید با پیدا کردن آنها رابطه تان را تغییر دهید.

وقتی آینده چندان طولانی نیست

در یکی از سریال های تلویزیونی بین پدر بزرگ و نوه اختلافی پیش آمد و پدر بزرگ زمانی که میخواست با او حرف بزند و شرایطش را برایش توضیح دهد گفت :وقتی جوان هستی می گویی سال بعد ازدواج می کنم ، دو سال بعد خانه می خرم ،سه سال بعد فلان کار را می کنم اما وقتی پا به سن می گذاری نمی توانی بگویی یک ماه بعد چون معلوم نیست یک ماه بعدی در کار باشد!

هر چند همه ی ما از فردای مان بی خبریم اما والدین هر چه پیرتر می شوند دنیای خاطراتشان بزرگ تر و دنیای رویاهای شان کوچک تر می شود. زندگی در این شرایط طرز تلقی شان را از موضوعات عوض می کند. اگر به آها بگویید با همسرتان تفاهم ندارید و نمی توانید باهم زندگی کنید ، ممکن است آنها بگویند بخاطر بچه ها زندگی کن و همه ی ازدواج ها همین است و حرف هایی از این قبیل.نباید ناراحت بشوید که چرا به شما حق نمی دهند .آنها یک زندگی آرام و بی حاشیه را ترجیح می دهند به دردسر و هیاهویی که ممکن است نتیجه اش مثبت باشد. برای اینکه حال شما را در تمام موضوعات درک کنند پافشاری نکنید.

این عمارت زیبا ، کلنگی است

برای اینکه بتوانیم با اطرافیانمان ارتباط موثر داشته باشیم باید هیجاناتمان را کنترل کنیم اما در خصوص والدین مان بیشتر لازم است تا بر روی خود کنترلی کار کنیم .ما به خودمان حق می دهیم تا سر آها داد بزنیم و یا خشم و ناراحتی مان را راحت بروز بدهیم. فکر می کنم در روزهای بلوغ و غرور جوانی به اندازه ی کافی این کار را کرده ایم .حال وقت آن رسیده که کمی هم صبوری کنیم تا اگر خستگی سال ها زندگی، بیماری و بی حوصلگی بی تابشان کرد بدانند می توانند کنار ما این احساساتشان را بروز دهند. دیگر وقت آن نیست که ما بخواهیم خشم مان را در خانه ی پدری تخلیه کنیم. این خانه کلنگی شده و می تواند با زلزله ی خفیفی هم در هم بریزد.

خیلی زود ما نیز روزهای شلوغ و پر کار مان تمام می شود و بازنشسته می شویم و درک می کنیم تمام هفته را به انتظار جمعه نشستن تا فرزندان به خانه مان سر بزنند یعنی چه!خیلی زودتر از آنچه فکرش را بکنید ما هم از تکنولوژی عقب می مانیم و دردنیای خبرها به دنبال چیزی برای حرف زدن و مرور خاطراتمان می گردیم ، شاید آن زمان تنها خواسته ی ما همزبانی با کسانی باشد که زبان را به آنها آموخته ایم و همدلی با عزیزانی که دلمان همیشه برایشان دل دل می زند. این خواسته ی بزرگی نیست و حالا والدین مان همین توقع را از ما دارند.