شب و روز دهم محرم متعلق به کیست و چرا؟

شب دهم محرم به نام کیست؟

شیعیان در ماه محرم، برای امام حسین و شهیدان کربلا سوگواری می‌کنند. شیعیان برای این سوگواری آیین‌هایی دارند که رایج‌ترین آنها روضه‌خوانی، سینه‌زنی، تعزیه، شمایل کشی و خواندن زیارتنامه‌هایی مانند زیارت عاشورا، زیارت وارث و زیارت ناحیه مقدسه به صورت فردی و گروهی است. پس شهادت امام حسین و یارانش، امامان شیعه به عزاداری و گریه در عزای حسین بن علی اهمیت ویژه می‌دادند و شیعیان را به این امر و زنده نگاه‌داشتن یاد عاشورا سفارش می‌کردند. امروزه با گذشت تقریبا 1400 سال از شهادت امام حسین محبان اهل بیت به عزاداری برای امام حسین پرداخته و هر روز از دهه اول محرم را به یکی از شهدا اختصاص داده اند. شب دهم محرم بنام کیست؟،امشب شب چندم محرم است ؟ نام گذاری شب های محرم، علت نامگذاری روزهای محرم، شب دهم محرم متعلق به کیست؟، شب دهم محرم، شب کیست؟ با این بخش از نمناک همراه شوید تا پاسخ سوالات خود را بیابید.

شب و روز دهم ماه محرم :امام حسین(ع)

شب دهم منتسب به امام حسین و شب عاشورا است و شیعیان در این شب به عزاداری برای امام حسین (ع) و یاران باوفایش می پردازند.

علت نام گذاری شب دهم محرم

نامگذاری شب‌های محرم از طرف مداحان و ذاکران اهل بیت، برای زنده نگه داشتن یاد حماسه بزرگ عاشورا انجام شده است.در منابع اسلامی روایات فراوانی درباره فضائل او وجود دارد و شیعیان برایش جایگاه ویژه‌ای قائلند. حسین بن علی (ع) الگوی آزادگان جهان. شهامت، ایثار، بردباری، تسلیم، رضا، وفا، فروتنی، شجاعت و پایداری امواج اقیانوس بی منتهای حسین است.

شهادت حسین بن علی در واقعه عاشورای سال 61ق سبب شد شخصیت وی برای شیعیان و حتی غیرشیعیان بیشتر در بُعد حق‌طلبی، شجاعت و شهادت نمایان گردد. قیام امام حسین در روز عاشورا نماد ظلم‌ستیزی، پیروزی خون بر شمشیر، امر به معروف و نهی از منکر، ایثار و فداکاری است.

امام حسین علیه‌السلام

حسین بن علی بن ابی‌طالب امام سوم شیعیان است که با نام های اباعبدالله و سیدالشهداء نیز خوانده می‌شود، امام حسین(ع) فرزند دوم امام علی(ع) و فاطمه زهرا(س) و نوه حضرت محمد(ص) است و پس از برادرش امام حسن(ع) حدود یازده سال امامت شیعیان را بر عهده داشت.

ماجرای شهادت امام حسین(ع) در واقعه کربلا

امام حسین(ع) در دوره حکومت معاویه به پیمان صلحی که برادرش با معاویه بسته بود، وفادار ماند. معاویه در سال 56ق بر خلاف مفاد صلح‌نامه (درباره اینکه کسی را ولیعهد و جانشین خود نکند) مردم را به بیعت با یزید به عنوان جانشین خود فراخواند و برخی از شخصیت‌ها از جمله امام حسین از بیعت خودداری کردند.

پس از مرگ معاویه در 15 رجب 60ق، یزید به حکومت رسید و تصمیم گرفت از چند تن از بزرگانی که ولایتعهدی او را نپذیرفته بودند، از جمله حسین بن علی، به زور بیعت بگیرد،ولی حسین(ع) از بیعت خودداری کرد و همراه خانواده و یارانش در 28 رجب، مدینه را به قصد مکه ترک کرد.

بعد از 4 ماه سکونت در مکه، شیعیان کوفه، نامه‌هایی برای امام حسین (ع) نوشتند و به کوفه دعوتش کردند. حسین بن علی برای اطمینان از همدلی مردم کوفه و جدیت دعوت‌شان، مسلم بن عقیل را به کوفه فرستاد تا اوضاع را به او گزارش کند، مسلم پس از مشاهده استقبال و بیعت مردم، امام حسین را به کوفه فراخواند و او نیز همراه خانواده و یارانش در هشتم ذی حجه از مکه به سمت کوفه حرکت کرد.

حسین(ع) در حال حرکت به سوی کوفه، در منطقه‌ای به نام ذو حسم با سپاهی به فرماندهی حر بن یزید ریاحی رو به رو گردید و مجبور شد مسیر حرکت خود را تغییر دهد و روز 2 محرم‌ به کربلا رسیدند و فردای آن روز سپاهی چهار هزار نفری از مردم کوفه به فرماندهی عمر بن سعد وارد کربلا شد.

صبح روز عاشورا جنگ آغاز شد و تا ظهر بسیاری از یاران حسین(ع) به شهادت رسیدند. پس از کشته شدن یاران، خویشانِ امام چون علی اکبر(ع)، قاسم (ع) و...به میدان رفتند و آنان نیز یکی پس از دیگری به شهادت رسیدند. سپس خود حسین بن علی(ع) به میدان رفت و عصرگاه روز دهم محرم به شهادت رسید و شمر بن ذی‌الجوشن سر او را جدا کرد. سر حسین بن علی همان روز برای ابن زیاد فرستاده شد. زنان و کودکان و امام سجاد(ع) که آن روز بیمار بود، به اسیری گرفته و به کوفه و سپس شام فرستاده شدند.

(طبری، تاریخ‌ الأمم و الملوک، 1387ق، ج5، ص408 تا 456.)