بهترین و بدترین نوع آدامس چه ویژگی هایی دارد؟

عمری است که از آدامس برای خوشبو کردن دهان استفاده می شود و افراد در گروه های سنی مختلف از کاربردهای دیگر آدامس هم استفاده می کنند. مثلا بیشتر کودکان آدامس را فقط به خاطر اسانس و شیرینی آن می جوند و در آخر هم آن را قورت می دهند.

نوجوانان از طرفداران پر و پا قرص آدامس های بادکنکی هستند و دوست دارند مدام آن را به پهنای صورتشان باد کنند و بترکانند یا با صدای نابهنجار ترق و تروقی که از آدامس ایجاد می کنند خون اطرافیان را به جوش آورند.

جوانان استفاده منطقی تری از آدامس می کنند. آنها زمان هایی که از موضوعی ناراحت هستند یا حرص می خورند، آدامسی گوشه دهانشان می اندازند و تمام نیروی خود را بر دندان هایشان متمرکز کرده و بر سر این لاستیک جویدنی می کوبند.

در مورد سالمندانی هم که دندان هایشان را از دست داده اند این جویدنی کارایی چندانی ندارد، چون به محض جویدن، آدامس رفیق شفیق دندان های مصنوعی شان می شود و همچون چسب به آنها می چسبد و کندن آن مکافات دارد.

البته در این میان افراد باکلاسی هم هستند که بعد از هر وعده غذایی آدامس می جوند تا دندان هایشان تمیز شود که این گروه بسیار کم و اندک شمارند.

اما سوال اینجاست که روند تولید آدامس چگونه است و آیا می توان آدامس ها را به دو گروه بدترین ها و بهترین ها تقسیم بندی کرد؟

 

 ماده اولیه و اصلی آدامس نوعی صمغ است که هنگام جویدن حل نمی شود. در قدیم آدامس را از صمغ درخت کنار، صنوبر و ون (سقز) تهیه می کردند، ولی امروزه آدامس های جدیدی که در بازار عرضه می شود معمولا از جنس صمغ درختان نیست.اغلب تولیدکنندگان انواعی از پلیمرهای پلاستیکی، پارافین جامد یا موم زنبور عسل را جایگزین این صمغ ها می کنند. در نتیجه اگر آدامس قورت داده شود و ماده اولیه آن از ترکیبات پلاستیکی باشد هضم نشده دفع می شود و برای سلامت زیانبار نیست. 

 

شیرین کننده ها: 

به دو دسته تقسیم می شود؛ در آدامس های معمولی از شیرین کننده های طبیعی مثل شکر و شربت گلوکز و در آدامس های رژیمی از قندهای مصنوعی همچون آسپارتام، آسه سولفام پتاسیم و... استفاده می شود. 

قندهای مصنوعی به دلیل آن که همچون شکر قدرت حجم دهندگی به محصول ندارند باید به همراه این شیرین کننده ها استفاده شود تا باعث افزایش حجم و پیکره بندی محصول شده و از طرف دیگر موجب مخفی کردن پس طعم تلخ قندهای مصنوعی شود. در نتیجه اگر این ترکیبات را در میان دیگر ترکیبات مندرج روی بسته بندی آدامس ها مشاهده کردید تعجب نکنید.

 

برای آن که صمغ سفت و سخت آدامس نرم شود و قابلیت جویدن پیدا کند از یکسری مواد نرم کننده که اغلب خاصیت چرب کنندگی دارد همچون گلیسیرین و لیسیتین استفاده می شود و برای سفید و گچی کردن سطح آدامس از تیتانیوم دی اکسید، برای حفظ تازگی آدامس از شربت ذرت، برای ایجاد طعم ترش از اسید سیتریک و برای ایجاد جلای سطح آدامس از نوعی موم یا واکس مخصوص استفاده می شود.

آدامس های با خاصیت سفید کنندگی اگرچه جرم و لک دندان را برطرف می کند، اما مصرف مستمر و زیاده از حد آن موجب می شود مواد سفید کننده آن باعث ساییدگی شدید مینای دندان شده و به گسترش پوسیدگی دندان ها کمک کند.

 

 

 

 

 این مواد می تواند طبیعی، مصنوعی یا ترکیبی از این دو باشد که اغلب مصنوعی است. نعنا، دارچین، اکالیپتوس، انواع میوه ها مثل لیمو، توت فرنگی، سیب، پرتقال، هندوانه و حتی طعم کولا و قهوه ازجمله اسانس هایی است که به همراه مواد رنگی به آدامس افزوده می شود. 

علاوه بر ترکیبات فوق در برخی آدامس ها برای ایجاد خاصیت سفیدکنندگی دندان ها از کربنات کلسیم و جوش شیرین، از فلوراید برای استحکام مینای دندان و جلوگیری از پوسیدگی و از ویتامین D، کلسیم یا نیکوتین و کافئین به شکل دارویی استفاده می شود.

 

در صنعت آدامس سازی، بر خلاف باور، صمغی که برای تهیه آدامس استفاده می شود مثل سنگ سفت و قالبی است و باید حتما در داخل میکسر (مخلوط کن) به همراه دیگر ترکیبات در مدت زمان مشخصی حرارت ببیند تا ورز آمده و آب شود. مخلوط حاصل را از میکسر خارج و پس از کاهش دما آن را به صورت چانه تقسیم بندی می کنند و به وسیله دستگاه های فرم دهی به اشکال لوبیایی، توپی یا نواری درآورده و بر روی سطوحی چیده و خشک می کنند.

 

سپس برای پوشش دهی سطح آدامس ، آنها را درون دیگ دراژه می ریزند. دیگی در حال چرخش که مغز آدامس را درون آن می ریزند و کم کم ماده پوششی را که مخلوطی متشکل از آب و شکر و سفید کننده است با ملاقه به نحوی به مواد می افزایند که به صورت لایه ای روی مغزی را می پوشاند. وقتی آدامس ها خوب پوشش داده شد لایه ای از مواد رنگی به آن می افزایند و در آخر برای جلا و براقیت سطح محصول از نوعی واکس خوراکی استفاده می کنند.

 

حالا آدامس را از دیگ دراژه خارج و به قسمت بسته بندی ارسال می کنند.

 

بهترین نوع آدامس ها، انواع رژیمی و بدون قند آن است که برای هر گروه سنی یا هر فرد بیمار یا سالمی مناسب است. هر عدد از این آدامس ها حاوی 2 کالری و انواع غیر رژیمی آن حاوی 10 کالری انرژی است.

مهم ترین فایده آدامس های رژیمی این است که شیرین کننده آن از سوی باکتری های دهانی تجزیه و تخمیر نشده و باعث پوسیدگی و برداشت کلسیم و فسفات از دندان نمی شود و به حفظ تمیزی و سلامت دهان کمک می کند. در میان انواع آدامس های رژیمی انواعی که حاوی زایلیتول است توصیه می شود. تحقیقات نشان داده است اگر کودکان جویدن آدامس های بدون قند را یک سال قبل از رویش اولین دندان دائمی آغاز کنند میزان پوسیدگی دندان هایشان به طور چشمگیر کاهش خواهد یافت.

 

بدترین آدامس ها انواعی است که به دلیل قوام سفت حین فشرده شدن میان دندان ها و در حین تولید حباب، فشار مضاعفی به فک وارد کرده و باعث آزردگی و درد مفصل فک و لق شدگی مواد پرکرده دندان می شوند ضمن این که با تحریک ترشح بیش از حد غدد بزاق به طور کاذب سبب کاهش حس تشنگی می شود. همچنین از مصرف آدامس های رنگی و انواعی که اسانس قوی دارند، بپرهیزید و از خرید انواع آدامس های خارجی که فاقد برچسب تائید وزارت بهداشت و بدون تاریخ مصرف است اجتناب کنید.

 

نکته مهم :در مورد آدامس های نیکوتین و کافئین دار به یاد داشته باشید این آدامس ها مخصوص افراد سیگاری در حال ترک بوده و مصرف آن برای کودکان، افراد غیرسیگاری و زنان حامله و شیرده منع شده است. آدامس های نیکوتین دار را تحت نظر پزشک مصرف کنید.

ـ آدامس نعنا و دارچین به علت خاصیت قوی ضدباکتریایی، باکتری های مولد گازهای بد بوی دهان را نابود می کند، اما این را هم بدانید آدامس دارچین به دلیل طعم تند و تیزی که دارد، می تواند مخاط دهان را دچار سوختگی، قرمزی و آفت کند.

 

 

 آدامس را با دهان بسته و به آرامی بجوید. از مصرف آدامس های ترقه ای یا ایجاد سر و صدا و باد کردن و ترکاندن آدامس در کلاس درس و دانشگاه یا در محافل عمومی اجتناب کنید. اگر آدامس را از دهانتان خارج کردید دیگر آن را مصرف نکنید و هنگام دورانداختن، آن را داخل دستمال یا تکه کاغذی بپیچید و درون سطل زباله بیندازید و هرگز آن را به زیر ظرف یا دیوار نچسبانید.