دارچین
دارچین، از ادویه های مهم و بسیار پرکاربرد و قدیمی در زندگی روزمره هر یک از ما می باشد که دارای خواص و مزیت های متعددی برای سلامتی است.

خواص دارچین

دارچین نوعی ادویه است. درختچه دارچین، درختی است کوچک و همیشه سبز، به ارتفاع 5 تا 7 متر که از تمام قسمت های آن بویی مطبوع استشمام می شود. گل های آن در فاصله ماههای بهمن تا اوایل فروردین ظاهر می شود. برگ این درخت سبز تیره و دارای گل هایی به رنگ سفید است. دارچین بومی سریلانکا و جنوب هند است و پوست درختچه آن به عنوان ادویه به کار می رود. در قرون وسطی از دارچین برای درمان سرفه، ورم مفاصل و گلودرد استفاده می شد. تحقیقات جدید نیز بر خواص و فواید پزشکی دارچین تاکید دارند.

طبع دارچین

فواید دارچین

پراکنش جغرافیایی در ایران و جهان: دارچین بومی مناطق گرم مانند:هند و مناطق گرم و مرطوب مجاور آن است و در ایران رویش ندارد.

خصوصیات ظاهری

دارچین درختی کوچک و همیشه سبز است. ارتفاع درخت بین 10 تا 15 متر می رسد. برگ ها این درخت، تخم مرغی شکل بوده و 7 تا 18 سانتی‌متر طول دارند. گل ها در خوشه ظاهر شده و رنگ متمایل به سبز دارند.

میوه آن بنفش بوده و یک بذر در درون خود دارد. بعد از دو سال که از کاشت درخت گذشت، آن را از نزدیک زمین قطع کرده و در سال آینده شاخه هایی را که از کناره تنه اصلی رشد کرده بریده و پوسته آن را خارج کرده و بلافاصله خشک می کنند و سپس در قطعات ریز بریده و فروخته می شوند.

در مورد نوع دارچین چینی، از پوست بیرونی استفاده می شود. لایه‌لایه تشکیل شده و وقتی شاخه در آفتاب خشک می شود، تشکیل ورقه های دارچین را می دهند.

ترکیبات شیمیایی دارچین

دارچین سیلان دارای آمیدون، موسیلاژ، تانن (یک ماده رنگی)، اگزالات کلسیم، قند، مانیت، سینامومین، اسانس و رزین است. اسانس دارچین که تنها قسمت مهم دارچین است به مقدار 1 درصد در پوست گیاه مذکور وجود دارد و از تقطیر آن با آب نیز حاصل می شود. این اسانس در صورت تازه بودن به رنگ زرد روشن است ولی به مرور زمان و به علت اکسیده شدن به رنگ های زرد طلایی و سپس قهوه ای مایل به قرمز درمی آید. قسمت اعظم این اسانس را آلدئید سینامیک تشکیل می دهد. به علاوه دارای 4 درصد از فنول ها، مخصوصا اوژنول ها همراه با فلاندرن، سافرول و فورفورال است.

یک قاشق چای خوری دارچین حاوی 28 میلی گرم کلسیم، یک میلی گرم آهن و بیشتر از یک گرم فیبر و مقدار زیادی ویتامین های C،K و منگنز است. همچنین مقدار 2/1 گرم کربوهیدرات دارد. برای تهیه دارچین، پوست این درختچه را جدا کرده و معمولا پودر می کنند و در غذا یا چای از آن استفاده می کنند. از نظر ترکیبات شیمیایی و مواد عامله طبق بررسی های دانشمندان شیمی و دارویی، در دارچین سیلان اسانس روغنی فرار قابل ملاحظه ای وجود دارد. بررسی های آزمایشگاهی نشان می دهند که در پوست خشک ساقه های کوچک و جوان درخت در حدود 35/0-71/0 درصد اسانس یافت می شود که شامل 76-48 درصد از آلدئید ها می باشد. بررسی دیگری نشان می دهد که دارای 2 درصد اسانس است که شامل 90-70 درصد ماده اوژنول (اسانس میخک)است. همچنین بررسی دیگری نشان می دهد که پوست شاخه ها در حدود 1-5/0 درصد اسانس دارد و برگ های سبز درخت در حدود 1 درصد اسانس دارد.

مطالعه دیگری نشان می دهد که اسانس دارچین از نظر ماده اوژنول، اسانس میخک است و در هر دو در حدود 90-70 درصد اوژنول وجود دارد. در پوست ریشه دارچین در حدود 3 درصد اسانس یافت می شود؛ که البته با اسانس پوست و شاخه ها و برگ ها متفاوت است. دارچین سیلان نیز دارای اسانس می باشد،البته ضعیف تر از آن است. در هر دو گونه فوق علاوه بر اسانس مواد دیگری نظیر، تانن نیز یافت می شود. در گزارش مطالعه جدید دیگری در مورد ترکیبات شیمیایی چنین آمده است که اسانس گونه سیلان دارای سینامیک آلدئید، هیدرو سینامیک آلدئید، بنزآلدئید و کومینیک آلدئید، نونی لیگ آلدئید، اوژنول،کاریوفیلن، آل-فلاندرین، پی سیمن، پینن، متیل-ان-آمیل کنوتو آل-لینالول می باشد.

همچنین در مورد ترکیبات شیمیایی دارچین سایگون آمده است که دارای سینامیک آلدئید، سینامیل استات، فنیل پروپیل استات و تانن می باشد. ضمنا دارچین شامل ماده ای پلیمری به نام متیل هیدروکسی چالکون یا MHCP است که در متابولیسم گلوکز نقش دارد. این ماده ی محلول در آب باعث افزایش اکسیداسیون (سوخت و ساز) گلوکز می شود و خاصیت کاهش قند خون را دارد. گزارش شده است که سینامالدهید در خوک ها وسگ های بیهوش، اثر پایین آورنده ی فشار خون دارد. ظاهراً علت بروز این اثر گشاد شدن عروق محیطی است. خوردن دارچین برای بعضی افراد ممکن است ناسازگاری و خارش بدن ایجاد کند.

دارچین

قدیمی ترین نوع دارچین

دارچین اولین کالای تجاری شناخته شده میان بازرگانان آسیا و اروپا

دارچین اولین و مهمترین ادویه ای است که به عنوان کالای تجاری میان بازرگانان آسیا و اروپا مبادله شده و تجار ونیزی، کاملا بر داد و ستد آن نظارت می کردند.

بعد از آن که در اواخر قرن 15 پرتغالی ها سریلانکا (سیلان) را کشف کردند و کنترل تجارت دارچین را گرفتند و توسط بریتانیایی ها در 1796 ادامه یافت. پس از آن اهمیت تجارت دارچین کاهش یافت و در نتیجه تولید و کشت دارچین در مناطق دیگر شروع شد.

دارچین سیلان معروف ترین دارچین تجاری

دارچین سیلان درختچه ای است از نظر بلندی متوسط و همیشه سبز است که قسمت درونی پوست شاخه های جوان آن، دارچین مرغوب تجارتی معروف به دارچین سیلان است. مرغوب ترین نوع دارچین سیلان را دارچین شیرین یا دارچین عسلی می نامند. تکثیر این درختچه از طریق کاشت بذر یا از طریق کاشت قلمه آن است که پوست شاخه های جدید را کنده و به صورت لوله دارچین در بازار عرضه می کنند.

قدیمی ترین نوع دارچین

دو گونه دارچین به نام دارچین سیلان و دارچین سایگون از قدیمی ترین ادویه های جهان هستند که از اعصار کهن مورد شناخت بشر بوده است و اسناد مکتوب تاریخ، قدمت آنها را به 40-30 قرن پیش می رساند.

از نظر کیفیت این دو نوع دارچین با هم یکسان نیستند، ولی شباهت زیادی که از نظر خواص و عطر باهم دارند.

دارچین یکی از پرمصرف ترین ادویه های معطر

دارچین بعد از فلفل و زردچوبه یکی از پرمصرف ترین ادویه های معطر و مطبوعی است که طعم آن ابتدا در دهان ملایم و کمی شیرین و بتدریج تند و سوزاننده می شود و بسیاری از خانواده ها کنجکاو هستند بدانند این گیاه چه خواص متمایزی دارد.

تکثیر گیاه دارچین

ازدیاد دارچین (اعم از دارچین اصلی و چینی) به دو روش جنسی (توسط بذر) و رویشی صورت می گیرند. تکثیر این گیاه در اکثر کشورهای تولید کننده به روش جنسی و توسط بذر انجام می گیرد.

تکثیر جنسی: زمان نقش مهمی در قوه نامیه بذر دارچین دارد. به طوری که با گذشت زمان به شدت از قوه رویشی بذر دارچین کاسته می شود. تحقیقات نشان می دهد 94 درصد بذرهایی که سه روز پس از برداشت، کشت شده باشند سبز می شوند. در قوه نامیه بذر هایی که 15 روز پس از برداشت، کشت شده باشند به 52 درصد کاهش می یابد. با گذشت 5 هفته از برداشت دانه ها، قوه نامیه آنها به شدت کاهش یافته و حتی به حدود صفر می رسد. برای کاشت باید از بذرهای تازه برداشت شده دارچین استفاده کرد.

ازدیاد دارچین توسط بذر به دو روش مستقیم و غیر مستقیم صورت می گیرد.

کشت مستقیم: در این روش بذر ها به صورت کپه ای در زمین اصلی کشت می شوند. عمق کشت بذر بستگی به بافت و رطوبت خاک داشته و می تواند 10 تا 20 سانتی‌متر در نظر گرفته شود. پس از کاشت، زمین را باید آبیاری کرد تا امکان جوانه زنی و رویش بذر ها فراهم گردد. در هر چاله 15 تا 20 بذر با کیفیت مناسب قرار می گیرد و سپس توسط خاک نرم پوشانده می شود. در کشت مستقیم فاصله دو ردیف 2/1 متر و فاصله دو چاله روی ردیف نیز 1 متر توصیه می شود. پس از کاشت، زمین را باید آبیاری کرد تا امکان جوانه زنی و رویش بذرها فراهم گردد.

کشت غیر مستقیم: در این روش بذر ها در نهالستان یا در گلدان های پلی اتیلن کشت می شوند.

کشت در نهالستان: برای کشت بذر در نهالستان، می بایست بستر کشت را کاملا آماده نمود. خاک بستر باید شنی، سبک و غنی از مواد و عناصر غذایی باشد. همچنین باید عاری از بقایای ریشه گیاهان دیگر بوده و فاقد هر گونه سنگ و قلوه سنگ باشد. در نهالستان کشت بذر ها در ردیف هایی به فاصله 25 سانتی‌متر و فاصله دو چاله روی ردیف نیز 10 سانتی‌متر توصیه می شود. عمق کاشت بذر باید بین 4 تا 8 سانتی‌متر باشد. در هر چاله می توان 5 تا 7 بذر قرار داد. پس از کشت روی بذر ها را باید با خاک کاملا نرم پوشاند. ایجاد سایبان های مناسب روی نهالستان و آبیاری منظم، بذر کشت شده، جوانه زده و رشد خود را آغاز می کنند. هنگامی که ارتفاع دانهال ها به 12 سانتی‌متر رسید حتما باید اقدام به برداشتن سایبان ها نمود.

در این روش 8 تا 10 ماه پس از سبز شدن دانه ها، دانهال ها آماده انتقال به زمین اصلی می باشند. نهالستان را قبل از انتقال نهال ها، می بایست آبیاری نمود تا هنگام انتقال، به ریشه نهال ها آسیبی وارد نگردد.

کشت در گلدان های پلی اتیلنی:در این روش از ظروف کاشت پلی اتیلنی با ابعاد 10 × 20 سانتی‌متر استفاده می شود. برای کشت می بایست این ظروف را از کود حیوانی و خاک نرم (به نسبت یک به یک) پر کرده و در هر ظرف 5 تا 7 بذر با کیفیت مناسب کشت نمود. 3 تا 5 ماه پس از سبز شدن دانه ها، باید هر تعداد نشا سبز شده مناسب را به ظرف کاشت دیگری منتقل کرد. پس از 6 ماه دانهال های تولید شده را می توان به زمین اصلی منتقل کرد.

تکثیر رویشی: دارچین را می توان از طریق قلمه زدن نیز تکثیر کرد و قلمه باید از ساقه هایی تهیه شوند که حداقل دارای سه جوانه رویشی باشند. پس از تهیه چنین قلمه هایی (تا آماده شدن گلدان های پلی اتیلنی مناسب)، می توان آنها را در آب قرار داد. قطر گلدان ها باید 10 سانتی‌متر و ارتفاع آنها 20 سانتی‌متر باشد. گلدان ها باید از زهکش مناسب برخوردار باشند. در هر گلدان باید تنها یک قلمه کشت شود. برای جلوگیری از کاهش رطوبت، گلدان ها باید زیر سایبان قرار داده شوند. پس از 3 تا 4 ماه، به منظور تقویت بوته ها باید گلدان ها را از زیر سایبان خارج کرد. پس از 10 تا 12 ماه، قلمه ها ریشه دار شده آماده انتقال به زمین اصلی می باشند. انتقال دانهال ها به زمین باید در زمان مناسب و هنگامی که هوا مرطوب و بارانی است انجام شود. کشت دانهال ها در زمین اصلی باید در داخل گودال هایی به ابعاد 30 × 30 × 30 سانتی‌متر است انجام شود و اطراف ریشه، توسط خاک نرم و غنی از مواد آلی پر گردد.

در تکثیر رویشی، فاصله دو ردیف 2/1 و فاصله دو بوته روی ردیف 6/0 متر مناسب است. برای کشت در هر هکتار زمین 14 هزار گوال باید حفر گردد. در هر گودال می توان تا 3 نهال را کشت کرد. لذا در این صورت برای هر هکتار زمین به 42 هزار نهال نیاز است.

اگر گیاهان به صورت متراکم کشت شوند، ساقه آنها برای کسب نور طویل شده و در این صورت از کیفیت پوست دارچین کاسته می شود.

برداشت

بعد از دو سال، که از کاشت درخت گذشت آن را از نزدیک زمین قطع کرده و در سال آینده شاخه هایی را که از کناره تنه اصلی رشد کرده بریده و پوسته آن را خارج کرده و بلافاصله خشک می کنند و سپس در قطعات ریز بریده و فروخته می شود. در مورد نوع دارچین چینی، از پوست بیرونی استفاده می شود.

دما و رطوبت

دارچین اصلی در طول رویش به هوای گرم و رطوبت زیاد نیاز دارد. دمای مطلوب در طول رویش این گیاه 20 تا 30 درجه سانتی گراد است. عده ای از محققین معتقدند این گیاه در اقلیم هایی که میانگین دما 27 درجه سانتی گرا د باشد به خوبی رشد می کند.

خاک و بارندگی

میزان بارندگی سالانه 2000 تا 2450 میلی‌متر برای رشد و نمو این گیاه مطلوب است. لذا کشت دارچین حقیقی در مناطق خشک توصیه نمی شود. دارچین را باید در مناطق آفتابی کشت کرد. چرا که شرایط سایه سبب کاهش شدید کیفیت مواد موثره آن می شود. کشت این گیاه تا ارتفاع 300 تا 360 متر از سطح دریا با موفقیت همراه است.

خاک سبک (شنی – ماسه ای) برای کشت دارچین مطلوب است و زمین های سنگی و صخره ای برای کاشت دارچین مناسب نیستند.

دارچین چینی یا ویتنامی در اوایل رویش به سایه مقاوم بوده و در مقایسه با دارچین حقیقی شرایط خنک تر و خشک و با میزان بارندگی کمتر (1500 میلی‌متر) را بهتر تحمل می کند. در حالی که نیاز آن به نور در مراحل بعدی رویش به مراتب بیش از دارچین حقیقی است. این گیاه در چین تا ارتفاع 300 متر از سطح دریا کشت می شود و سالانه به 2500 تا 3000 میلی‌متر بارندگی نیاز دارد.

دارچین

پرورش دارچین

مواد و عناصر غذایی مورد نیاز

کود دهی مناسب گیاهان به منظور برداشت حداکثر مقدار محصول ضروری است. عدم حاصلخیزی زمین هایی که دارچین در آنها کشت می شود سبب کاهش شدید محصول پوست و برگ دارچین شده و همچنین مقدار اسانس و کیفیت آن را کاهش می دهد.

مواد و عناصر غذایی مورد نیاز دارچین با توجه به سن گیاهان، وضعیت خاک و همچنین شرایط اقلیمی محل رویش متغیر است. لذا تجزیه خاک و همچنین گیاه به منظور تعیین مواد و عناصر غذایی مورد نیاز در طول رویش دارچین توصیه می شود.

تحقیقات انجام شده در سریلانکا نشان می دهند که افزودن ازت، فسفر، پتاس به نسبت 1:1:2 در زمین های کشت دارچین، نتایج مطلوبی در تولید این گیاه دارد.

خواص دارچین

  1. طبع آن گرم و خشک است.
  2. برای درمان نفخ معده 2 گرم دارچین، 2 گرم زنجبیل را دم کرده و بعد از غذا میل شود.
  3. خوردن دارچین باعث تقویت بینایی می گردد.
  4. چای دارچین برطرف کننده اضطراب، وسواس و جنون می باشد.
  5. برای رفع جهش، پرش پلک و رعشه از دم کرده دارچین استفاده کنید.
  6. دارچین تقویت کننده قوه باه می باشد.
  7. برای درمان قولنج رحم از دم کرده دارچین استفاده کنید.
  8. دم کرده دارچین تنظیم کننده عادت ماهانه می باشد.
  9. دارچین محرک گردش خون است.
  10. افرادی که زیاد عرق می کنند کمتر دارچین بخورند.
  11. برای درمان مشکلات درجه خون، که باعث دردهای انقباضی در پا، دست ها و پاها اغلب سرد است و امکان بروز سرمازدگی در هوای سرد را افزایش می دهند، از دم کرده دارچین استفاده کنند و سیگار را به کلی کنار بگذارند.
  12. روغن دارچین ضد باکتری و ضد قارچ است.
  13. کسانی که فشار خون آنها پایین است و سردی انگشت دارند از دم کرده زنجبیل و دارچین استفاده کنند.
  14. دم کرده دارچین ضد خونریزی می باشد، البته خونریزی رکتوم. (رکتوم نوعی بیماری است که همیشه پس از اجابت مزاج یا همراه با مدفوع مقداری خون خارج می گردد).
  15. برای درمان سرفه های مزمن و کهنه، صبح ناشتا از دم کرده دارچین استفاده کنید.
  16. خوردن دارچین باعث از بین رفتن کرم می گردد.
  17. کسانی که بیماری قند دارند به مدت 6 هفته روزی یک تا دو گرم دارچین دم کرده میل کنند.
  18. خوردن دارچین همراه با انیسون بی میلی جنسی خانم ها را برطرف می کند.
  19. زیاده روی در خوردن دارچین برای اعصاب زیان آور است و تپش قلب، سقط جنین، یبوست، بی خوابی به همراه دارد و از طول عمر می کاهد همچنین برای زخم معده مضر است.
  20. دم کرده دارچین به اعصاب نیرو می بخشد، در واقع تقویت کننده اعصاب است.
  21. برای درد پا و کمر می توان از چای دارچین استفاده کرد.
  22. برای رفع بوی بد پا و زیر بغل از دم کرده دارچین استفاده کنید.
  23. دم کرده دارچین برای بیماری های جنون و مالیخولیا مفید می باشد.
  24. کسانی که کم خون هستند به جای چای می توانند از دم کرده دارچین بنوشند.
  25. چای دارچین برای ورم طحال مفید می باشد.
  26. چای دارچین سوزش و ناراحتی های ادرار را برطرف می کند و نیز حجم ادرار را افزایش می دهد.
  27. برای خوشبویی دهان و نفس می توان یک تکه کوچک چوب دارچین را در دهان نگاه داشت.
  28. دم کرده دارچین سردرد را تسکین می دهد.
  29. برای جلوگیری از زیادی آب دهان از دم کرده دارچین همراه با عسل استفاده شود.
  30. دم کرده دارچین باعث تقویت حافظه می گردد.
  31. برای پیشگیری از عفونت بریدگی روزی 2 تا 3 گرم چای دارچین به مدت چند روز میل کنید.
  32. کسانی که باد فتق دارند (پرده نازک فتق در اثر زیاد زور زدن پاره می شود و دو طرف بالای بیضه برجستگی کوچکی به اندازه یک گردو بالا می زند که البته بهتر است به پزشک جراح مراجعه کنند) ولی در گذشته برای درمان از دم کرده دارچین استفاده می کردند.
  33. برای درمان آماس یا استسقاء از دم کرده دارچین استفاده شود.
  34. دارچین نشاط آور است.
  35. برای سینوزیت های مزمن از دم کرده چای دارچین استفاده کنید.
  36. برای رفع سنگینی گوش یک قطره عرق دارچین در گوش بچکانید و صدای گوش را نیز درمان می کند.

مضرات دارچین

دارچین به دلیل داشتن طبیعت گرم می تواند در افراد گرم مزاج با عوارضی چون خشکی پوست، خارش بدن، گرگرفتگی، خارش گوش و گلو و … همراه باشد، لذا باید با توجه به مزاج مصرف شود.

مصرف مقادیر زیاد دارچین، باعث تپش قلب، بی خوابی و افسردگی می شود.

اثرات مضر مصرف زیاد دارچین، عبارت است از، التهاب یا ورم کردن پوست، زخم ها و ترک های گوشه دهان و سوزش معده. دارچین، از لخته شدن خون جلوگیری می کند اما زیادی آن در خون باعث بروز مشکل های خونی و گردش خون می شود به ویژه اگر با داروهایی مانند آسپرین که باعث رقیق شدن خون می شود مصرف شود مشکل را 2 برابر می کند.

اکثر متخصصین زنان و زایمان توصیه می کنند زنان باردار از مصرف دارچین و فراورده های آن در طول دوران بارداری، حتی به مقدار خیلی کم خودداری نمایند. چرا که می تواند منجر به زایمان زودرس شود.

به طور کلی مصرف ادویه ها از جمله دارچین در دوره شیردهی باعث ناراحتی معده نوزاد می شود و باید محدود شود. معده درد، اسهال یا استفراغ نشانه این است که سیستم گوارشی کودک به این نوع غذاها حساس است.

میزان مصرف توصیه شده

بعضی از محققان مصرف روزانه 2 تا 4 گرم پودر دارچین را توصیه می نمایند و بعضی دیگر معتقدند این مقدار باید بین 1 تا 6 گرم دارچین باشد، با این حال توجه داشته باشید مصرف بیش از اندازه دارچین می تواند مسموم کننده باشد.

دارچین ، با خواص شگفت انگیز دارچین آشنا شوید

4.212
این مطلب مفید بود ؟102
توجه : مطالب بخش بهداشت و سلامت سایت نمناک از منابع خارجی ترجمه شده و تنها جنبه اطلاع رسانی و آموزشی دارد . از اینرو توصیه پزشکی تخصصی تلقی نمی شوند و نباید آنها را جایگزین مراجعه به پزشک جهت تشخیص و درمان دانست .
منبع : نمناک/ن/ف.ن
برچسب : دارچین
وبگردی