دعوای کودکان | دعوای کودکان و رفتار درست والدین

بهترین رفتار والدین در زمان دعوای کودکان

مادر، مهره اصلی تربیت فرزند است و پدر هم دوش مادر در شکل گیری شخصیت او نقش دارد. والدینی در پرورش فرزند خود موفقند که برای تربیت کودک خویش، وقت صرف می کنند و او را برای روبرو شدن با اجتماع و مسائل پیرامون آن آماده کنند.

 وقتی به مدرسه می رسید، چشم های پف کرده و چهره بغ کرده اش را می بینید. چند دقیقه ای طول می کشد تا بفهمید فرزندتان در یک دعوای کودکانه قربانی شده و بی آنکه از خودش دفاع کرده باشد، مورد حمله بدنی و کلامی همسالانش قرار گرفته است.

اگر شما هم از جنس کودک تان باشید

احتمالا از او دلجویی می کنید و برای فراموش کردن یا سازگار شدن با این واقعیت که در روزهای دیگر هم به زندگی اش سر می زند به او کمک می کنید و اگر هم از آن دسته مادرهایی باشید که می خواهند با هر ابزاری دنیا را برای کودک شان امن کنند، احتمالا راه و رسم حمله کردن به همکلاسی های مهاجم را به او یاد می دهید و فردای آن روز هم با توپ پر به دفتر مربی ها می روید و از اینکه مدرسه شان به میدان جنگ تبدیل شده شکایت می کنید.

 می دانیم؛مادر هستید و توان دیدن چشم های پر از اشک فرزندتان را ندارید و می خواهید به هر قیمتی که شده دلش را آرام کنید اما اگر راه های گفته شده تنها ابزار شما برای آرام کردن اوست، خبر خوبی برای تان نداریم. اگر از راه اول می روید، احتمالا کودکی را پرورش می دهید که به جای جنگیدن با مشکلات و برطرف کردن شان، تحمل و آزار دهنده ترین شکل مدارا کردن را یاد می گیرد و اگر راه دوم را انتخاب می کنید، احتمالا فرزندی را می پرورانید که به جای حل مسئله، تکرار مشکل و مقابله به مثل را انتخاب می کند.

 یادتان نرود جنگ های کودکانه ای که هر روز در مهدکودک و مدرسه اتفاق می افتد، نمونه کوچکی از مواجهه فرزندتان با رفتارها و موقعیت های ناخوشایند هستند و نه تنها آنچه در مقابل فرزندتان به زبان می آورید، بلکه حالات چهره و رنگ رخسارتان هم در مواجهه بعدی فرزندتان با این مشکلات تاثیرگذار خواهد بود.

 برای دفاع از فرزندتان، او را کنار نزنید و مثل یک نگهبان، یک تنه به جنگ مادران و کودکان دیگر نروید. فرزند شما نه به سکوت در برابر این مشکلات نیاز دارد و نه مقابله به مثل گره ای از مشکلش باز می کند. پس تنها برای تفهیم اینکه تا کجا حق با اوست و از کجا باید در برابر خواسته های غیر منطقی دیگران بایستد، تلاش کنید. می دانیم طاقت آزردگی اش را ندارید اما قرار نیست برای محافظت از او همیشه آماده جنگیدن با دیگران باشید.

صحبت کردن با فرزند و برخورد با دعوای کودکان

 وقت تغییر است

نه بادی گارد فرزندتان باشید و نه اجازه دهید رقابت شما با بچه های دیگر به ارتباط فرزندتان با آنها صدمه بزند. اگر دعواهای کودکانه در مهد و مدرسه شما را نگران می کند، بهتر است به نکات زیر توجه کنید.

خروس جنگی نسازید

تصور می کنید اگر به فرزندتان آموزش رزم دهید و از او بخواهید بعد از خوردن هر سیلی یک سیلی بزند، بازی را برده اید؟ در اشتباهید! شما با آموزش خشونت بدترین شیوه حل مسئله را به فرزندتان یاد می دهید. به جای رفتن از چنین راهی به فرزندتان یاد دهید که نه تنها کتک زدن دوستانش درست نیست بلکه اشتباه و خطرناک هم هست.

همیشه فرزند شما قوی ترین کودک جمع نیست

اگر به او یاد دهید که در واکنش به حمله کودکان دیگر با آنها دست به یقه شود، احتمال اینکه کتک مفصلی بخورد و وضعیتش بدتر از قبل شود کم نخواهد بود. پس به او توضیح دهید ابتدا به کودک مهاجم بگوید:«تو حق نداری به من توهین کنی!» یا اینکه بگوید:«اجازه نداری به من دست بزنی!» و بعد یکی از بزرگ ترها را خبر کند.

اگر لازم شد دفاع کنید

گفتیم که دلیلی برای ورود شما به این بازی وجود ندارد اما اگر ماجرا از کنترل خارج شد، می توانید جلو بروید و با کودک خطاکار شخصا صحبت کنید. فرزند شما باید بداند وظیفه حل مشکلاتش را برعهده دارد اما همیشه کسانی هستند که در لحظه های سخت از او حمایت می کنند.

دخالت نکنید

تا می توانید در دعواهای بین دو کودک مداخله نکنید. اگر هر کدام از آنها برای طرح گله و شکایت پیش تان آمدند، حتما با دقت و توجه به حرف های شان گوش کنید. با کودک آزرده همدردی کنید؛ مثلا بگویید درک می کنید که او از شکستن اسباب بازی اش چقدر ناراحت است ولی در نهایت بگویید مشکل آن دو به شما مربوط نمی شود و خودشان باید مشکلات شان را با هم حل کنند.

رقابت را کنار بگذارید

آخرین و مهم ترین نکته این است:«وارد رقابت با کودکان و مادران دیگر نشوید!» گاهی بچه ها تنها مشغول کری خواندن کودکانه و نشان دادن رفتارهایی که اقتضای سن شان است، هستند. تصور نکنید اگر کودکی به زور مداد فرزند شما را گرفت، فورا باید با خشم به طرفش بروید و از حق فرزندتان دفاع کنید. اجازه دهید تا جایی که آسیبی جسم و روان فرزندتان را تهدید نمی کند، خودش برای حل مشکلات و سازگاری با دیگران پیش قدم شود.