یکتا ناصر|زندگی خصوصی یکتا ناصر

یکتا ناصر بنا به اذعان خودش زیادی خجالتی است و البته این خصیصه اش بعضی اوقات آنقدر شدت می گیرد که دست و پایش را گم می کند. البته این اتفاقی است که در زندگی واقعی اش رخ می دهد وگرنه در زندگی حرفه ای او خجالتی بودن هرگز نتوانسته پتانسیل بالایش را برای ارائه نقش های مختلف تحت تاثیر قرار دهد.

 

یکتا ناصر :از سن خیلی پایین به بازیگری علاقه داشتم البته باید اتفاقاتی پیش بیاید تا تو بتوانی به آنچه می خواهی برسی. یادم می آید 16ساله بودم و تازه پیش دانشگاهی را تمام کرده بودم. در واقع در مرحله ای از زندگی ام بودم که هنوز تصمیمی برای آینده ام نداشتم. یک روز یکی از دوستانم به من گفت باید خواهر 5 ساله اش را به یکی از دفاتر فیلمسازی ببرد و از من خواست که همراه او بروم. من هم به قصد همراهی با او به آن دفتر رفتم. آنجا به من گفتند حالا که تا اینجا آمده ای شما هم یک فرم پر کن، یک عکس پرسنلی در کیفم بود که آن عکسم را روی فرم گذاشتم.چند وقت بعد برای بازی در یک سریال با من تماس گرفتند و من برای بازی در سریال 6 قسمتی گل های کاغذی جلوی دوربین رفتم. بعد از بازی در آن کار برای بازی در سریال «عید آن سال ها»ی آقای سعید ابراهیم فر انتخاب شدم. بعد از آن هم در رشته مهندسی دانشگاه قبول شدم.

 

 

 

یکتا ناصر :واقعیت این است که اصلا فکر نمی کردم که یک روز به طور حرفه ای بازیگری را دنبال کنم. خب، دنیای بازیگری برایم ناشناس بود. اصلا نمی دانستم باید چه کاری انجام دهم یا این حرفه آینده خوبی دارد یا نه. شاید به همین دلیل رشته دانشگاهی هنر را انتخاب نکردم. همیشه فکر می کردم کارهای هنری نمی تواند به عنوان یک شغل ثابت برایم باشد. اصلا به ذهنم خطور نمی کرد روزی به بازیگری بخواهم به عنوان یک شغل نگاه کنم. صادقانه بگویم الان بعد از گذشت این همه سال روبه روی دوربین قرار گرفتن استرس و نگرانی ام بیشتر از روزهای اول بازیگری ام شده است. آن موقع بازیگری برایم جدی نبود به همین دلیل اضطرابی حس نمی کردم. خب، هم سنم پایین بود و هم اینکه دانش بازیگری را نداشتم بنابراین وقتی برای اولین بار بازی کردم هیچ حس خاصی نداشتم.

 

یکتا ناصر :قبل از شروع فیلمبرداری از من تست بازی گرفته شد و بعد شروع به کار کردم. اما چیزی که در ذهنم مانده است انرژی های مثبت اطرافیانم بود. من همیشه عاشق مطالعه بودم اما بعد از اینکه کار بازیگری را شروع کردم سراغ کتاب های تخصصی، کارگردانی، فیلمنامه نویسی، بازیگری و دوربین رفتم. از آن به بعد شروع کردم به طور حرفه ای فیلم دیدن و از تجربیات اطرافیانم استفاده کردم.

 

یکتا ناصر :بعد از نقشی که در سریال «با من بمان» بازی کردم. فکر می کنم نقطه عطف زندگی من کار کردن با آقای لبخنده بود. من هم بازیگری و هم خیلی چیزهای دیگر را از او یاد گرفتم. تصویربرداری «با من بمان» یک سال طول کشید و یک سال زمانی است که می توان در آن خیلی چیزها آموخت به خصوص که نقش من در آن سریال نقش اصلی بود، آنجا بود که احساس کردم دوست دارم بازیگری را جدی تر دنبال کنم. بعد از «با من بمان» تقریبا برای تمام سریال ها به من پیشنهاد بازی دادند اما فکر می کردم باید کار بهتری را انتخاب کنم. نکته عجیب این بود که خیلی ها فکر می کردند «با من بمان» اولین بازی من بوده است.

 

 

یکتا ناصر:خانواده ام مرا تشویق می کردند ولی نگرانی های خودشان را داشتند. مادرم طفلک خیلی اذیت می شد. آن زمان که شروع به بازیگری کردم موبایل خیلی رایج نبود و هر کسی موبایل نداشت. خیلی وقت ها هم پیش می آمد که شب کار باشم. آن وقت بود که مادرم تا 5 صبح بیدار می ماند تا به خانه بازگردم حتی بیشتر اوقات با من به لوکیشن می آمد و منتظر می ماند تا کارم تمام شود. هنوز هم کسانی که آن زمان با آنها کار کرده ام حال مادرم را می پرسند(می خندد).

 

یکتا ناصر :زمانی که کلاس های بازیگری رایج شد موقعی بود که من شناخته شده بودم، شاید اگر در کار آقای لبخنده «با من بمان» بازی نمی کردم، حتما باید در این دوره ها شرکت می کردم. در «با من بمان» آقای لبخنده آنقدر به من راهنمایی دادند و آنقدر با صبر و حوصله یک سکانس را تکرار می کردند تا خوب از آب دربیاید که دیگر بعد از آن هیچ وقت فکر نکردم باید در کلاس بازیگری ثبت نام کنم ضمن اینکه چون در دانشگاه مهندسی خواندم همیشه فکر می کردم از بقیه کسانی که تحصیلات شان بازیگری است عقب هستم، بنابراین سعی کردم با مطالعه این خلاء را پر کنم. به نظرم فقط بازی بازیگر نیست که او را موفق می کند، خیلی فاکتورهای دیگر برای رسیدن به موفقیت وجود دارد مثل اینکه تو بدانی چطور با خبرنگارها صحبت کنی، روابط عمومی ات باید به چه شکل باشد، با هر آدمی چطور مراوده داشته باشی، با یک کارگردان چطور صحبت کنی، با دستیار کارگردان چطور حرف بزنی و... .

کسی که در محیط سینما و تلویزیون نبوده و می خواهد از نقطه صفر شروع کند باید خیلی به این نکات توجه داشته باشد. خیلی وقت ها برایم پیش آمد که حرف هایم را به دستیار کارگردان می زدم اما بعدها کم کم متوجه شدم این اطمینان من درست نیست چون ممکن است آدم ها آنطور که خودشان را نشان می دهند، نباشند. همه این نکات برای ادامه کار مهم هستند و تا تو بخواهی کشف کنی در موقعیت های مختلف چطور باید رفتار کنی، زمان زیادی را از دست داده ای.

 

40 هزار تومان بود که با آن یک مانتو و یک کیف و روسری خریدم. به هر حال برای یک دختر 17ساله 40هزار تومان کم پولی هم نبود... .

 

یکتا ناصر:شاید خیلی بیشتر از قبل به بازیگری علاقه دارم اما واقعا به دلیل شرایط بد سینما و تلویزیون خیلی وقت ها احساس پشیمانی می کنم و احساس می کنم این حرفه در خیلی مواقع به من صدمه زده است. بعضی وقت ها دچار یک دوگانگی می شوم شاید چون بیشتر روزهای زندگی را بازیگر بوده ام تا خود واقعی ام. خیلی از فرصت هایی که می توانستم داشته باشم را از دست داده ام و با اتفاقاتی در زندگی مواجه شده ام که خیلی خوشایند نیست و متاسفانه هرچه بیشتر پیش می روم احساس بهتری نسبت به شغلم به من دست نمی دهد.

 

یکتا ناصر:دیدن مردمی که دائم به من حس خوب و مثبت می دهند خیلی حس شیرینی است، ضمن اینکه بازیگری می تواند به آدم انعطاف بیشتری بدهد و تو می توانی خودت را با شرایط مختلف وفق دهی. فکر می کنم حرفه آدم به خصوص بازیگری می تواند روی نحوه زندگی و شخصیت او تاثیر بگذارد. این شغل خواه ناخواه آدم را حساس تر و نکته سنج تر می کند. فکر می کنم این زودرنجی را هم از شغلم وام گرفته ام.

 

یکتا ناصر :در حال حاضر به جز فوت عسل بدیعی چیزی به ذهنم نمی رسد به این دلیل که احساس می کنم آدم هایی که می توانند در حرفه شان موفق تر باشند زود می روند بدون اینکه آن بازدهی که توانش را داشتند را از آنها ببینیم. این شرایط کاری بد سینما همه ما را درگیر مسائل مختلف کرده، یک نفر افسرده می شود و فرد دیگر معتاد. امیدوارم هرچه زودتر قبل از اینکه دل بسوزانیم به فکر آدم های این حرفه بیفتیم که وقتی هر کدام از ما به دلایلی از دنیا رفتیم حسرتی باقی نماند. به هر حال مرگ سراغ همه ما می آید اما بهتر است همان جمعیتی که برای مراسم ختم و تشییع جنازه تو می آیند وقتی زنده ای حضور داشته باشند و از تو حمایت کنند و تو احساس تنهایی کمتری داشته باشی.