تاریخچه روز جهانی اوتیسم و حقایق این اختلال

تاریخچه نامگذاری روز جهانی اوتیسم 

امروز 2 آوریل و روز جهانی اوتیسم است؛ این روز جهانی در 18 دسامبر سال 2007 توسط سازمان ملل نام گذاری شد. آن ها چهار موضوع اصلی را در نامگذاری چنین روزی در نظر گرفته اند. همکاری سازمان ملل و اعضای آن ها باعث شد که این روز نامگذاری شود تا آگاهی عمومی از بیماری اوتیسم افزایش پیدا کند. اوتیسم تقریباً از هر 150 کودک یک نفر را درگیر می کند. این اختلال روی توانایی برقراری روابط اجتماعی اثر گذار است و ارتباط شفاهی و غیره را در کودکان تحت تاثیر قرار می دهد. از سال 2012، 30 درصد افزایش میزان اوتیسم در میان کودکان وجود داشته است و روز جهانی اوتیسم به افزایش این آگاهی کمک می کند. 

اوتیسم و خلاصه ای از علائم آن

اوتیسم از همان دوران کودکی خودش را نشان می دهد و در اوایل نوزادی قابل تشخیص است. این بیماری به طور ثابت پیشرفت می کند و اولین علائم آن تقریباً در شش ماهگی ظاهر می شود و تا سن 23 سالگی ادامه پیدا می کند. چنانچه در مطالب قبلی نمناک خواندید معمولا علائم جداگانه ای در بیماری اوتیسم وجود دارد که شامل سخت ارتباط برقرار کردن در اجتماع، مشکلات ارتباطی و هیجانات کم است. اوتیسم به عنوان یک اختلال جداگانه طبقه بندی نمی شود اما شدت آن در بعضی افراد متفاوت است و هسته همه سندروم ها محسوب می شود. 

یکی از آن ها سندروم اسپرگر است و علائم اوتیسم را دارد اما هیچ اختلال رشد زبانی ایجاد نمی کند. این سندروم باعث ایجاد مشکلاتی در تعامل اجتماعی با همسن و سالان نیز خواهد شد. 

معمولاً سندروم آسپرگر رواج زیادی ندارد و خیلی مسئله ی مهمی به اندازه اتیسم محسوب نمی شود. مشکلاتی مثل درد و تغییر در تن صدا و وحشت در چنین کودکانی رایج است که باید مورد بررسی قرار بگیرد و حتماً باید از آن ها مراقبت شود. ممکن است که این کودکان بعد از مدتی از برقراری ارتباط به طور کامل ناامید شوند. این کودکان هم مانند کودکان اوتیسمی معمولاً در بعضی از موارد قوی تر از دیگری هستند . مثلاً ممکن است این نواحی شامل بخش خواندن، زبان  موسیقی و مهارت های فضایی باشد که در تعادل رشد کودک تاخیر ایجاد می کند. 

حقایقی در مورد اوتیسم 

• معمولاً پسران 5 برابر احتمال ابتلای بیشتری نسبت به دختران دارند.
• اختلال اوتیسم یکی از  اختلالاتی است که به سرعت رشد می کند و در بین بیماری هایی مثل سرطان ، دیابت و عوارض رواج بیشتری دارد.
• اختلال اوتیسم همه ملیت ها ، جمعیت ها ، مذاهب ، نژاد ها و جنسیت ها را درگیر می کند و فقط برای یک گروه خاص تاثیرگذار نیست. 
• در اواخر سال  1990، عنوان تشخیصی این بیماری تغییر پیدا کرد.
• هر چه قدر که اوتیسم زودتر شناخته شود ، درمان این وضعیت راحت تر خواهد بود و زندگی کودک به شدت بهبود پیدا می کند. درمان های رفتاری در همان دوران کودکی به شدت موثر است ؛ البته همه این درمان ها باید بر اساس نیاز های کودکان متفاوت باشد و هر کدام باید سبک یادگیری خودشان را داشته باشند.
• هنوز هیچ دارو یا درمانی برای اختلال اوتیسم وجود ندارد، خانواده ها هنوز نمی دانند که چرا فرزندشان مبتلا به اوتیسم شده است. البته علل مختلفی وجود دارد که هنوز ناشناخته می باشد اما چیزی که واضح است  این است که رفتار والدین قبل، بعد و در طول بارداری عامل ایجاد اوتیسم نمی شود.
• کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم دارای نقص ارتباطی هستند . این نقص ارتباطی با نقص کلامی متفاوت است.
• اختلال اوتیسم بیماری فرساینده ای محسوب نمی شود . این افراد می توانند پشت سر هم بهبودی های را تجربه کنند.
• اگر کودک تا سن چهارسالگی صحبت نکند، احتمال اینکه دوباره صحبت کند، کاهش پیدا می کند.
• تحقیقات نشان می دهد که اکثر آن ها استفاده از کلمات و نیمی از آن ها صحبت مسلط را یاد می گیرند.
• کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال اوتیسم اغلب باید به شکل کاملا عمیق مراقبت شوند اما ممکن است از لحاظ اجتماعی نتوانند وضعیت خوبی را تجربه کنند و مهارت های تعاملی و اجتماعی خود را ارتقا دهند.
• اگر یکی از دوقلو ها مبتلا به اختلال اوتیسم باشد، احتمال 60 الی 96 درصدی از ابتلای کودک دیگر به اوتیسم وجود دارد.
• تقریباً یک سوم کودکان مبتلا به اوتیسم، مبتلا به اختلالات تشنجی هم هستند . تشنج این کودکان 10 برابر بیشتر از افراد دیگر است. 
• تقریباً 10 درصد از افراد مبتلا به اختلال اوتیسم مشکلات نورولوژیکی ، عصبی ، ژنتیکی و متابولیک هم دارند.
• هر کودک مبتلا به اوتیسم منحصر به فرد است و با انسان های دیگر متفاوت می باشد . ان ها می توانند با دیگران صحبت کرده و ارتباط برقرار کنند. ان ها ارتباط چشمی خوبی دارند. حتی ممکن است باهوش تر از بعضی از ما هم ظاهر شوند.
• علائم ابتلا به اوتیسم در روز های مختلف متفاوت است . در مورد خانم های مبتلا به بیماری اوتیسم ، هنوز تحقیقاتی در حال انجام است.
• تقریباً 50 هزار نفر از افراد مبتلا به اوتیسم ، هر سال دبیرستان را ترک می کنند.
• این کودکان می توانند به راحتی زندگی و کار کنند و مانند انسان های معمولی مراحل مختلف را پشت سر بگذارند اما با مشکلاتی روبرو خواهند شد.