نفس کشیدن بی دردسر و مفید

در فیزیولوژی ورزش عمدتا درباره حداکثر استرس قابل اعمال بر بیشتر مکانسیم های بدن بحث می شود. به عنوان مثال در شخصی که تب بسیار بالا و کشنده دارد، متابولیسم بدن صد درصد نسبت به حالت طبیعی افزایش می یابد ولی در یک دونده ماراتن متابولیسم تا دو هزار درصد هم می تواند افزایش پیدا کند و حالت طبیعی بدن نیز حفظ شود.

فعالیت های ورزشی مانند شنا، دو، دوچرخه سواری و اسکیت می تواند موجب بهبود ظرفیت ریه ها و استقامت بدن گردد. تا حدی که تنفس صحیح، انرژی را حفظ کرده و تنفس غلط آسیب زا، اتلاف کننده انرژی می باشد. دویدن با تقویت دیافراگم باعث افزایش و بهبود عملکرد ریه ها میگردد. عضلات در مراحل بعدی نیز اسیدهای چرب را می سوزانند و در بهترین شرایط، ذخیره گلیکوژن عضلات، ظرف چهار تا پنج ساعت فعالیت ورزشی به صورت کلی تمام می شود و بعد از آن، عضله برای تامین انرژی به چربی ها متکی خواهد شد.
 تمام انرژی کربوهیدراتی عضلات مربوط به گلیکوژن نیست بلکه گلیکوژن کبد سبک و نوشیدنی های حین ورزش هم مهم هستند. حتی تا 40 درصد انرژی لازم برای یک دونده ماراتن را می توان با نوشیدنی ها تامین کرد. تقریبا تمام انرژی آزاد شده از متابولیسم داخلی مواد مغذی سرانجام به گرما تبدیل می شوند که این گرمای آزاد شده با مصرف اکسیژن رابطه مستقیم دارد و با توجه به بالارفتن مصرف 20 برابری اکسیژن در حین ورزش، انبوهی از گرما وارد بافت های بدن می شود و بدیهی است که در روزهای گرم و مرطوب که امکان دفع حرارت به خوبی وجود ندارد، دچار گرمازدگی شویم.
در ورزش های استقامتی نیز حتی در شرایط محیطی مناسب، دمای بدن به حدود 40 درجه سانتی گراد می رسد و در شرایط گرم و مرطوب هم با پوشیدن لباس بسیار، ممکن است دمای بدن به 42 درجه سانتی گراد برسد که این دما برای سلول ها خطرساز بوده و باعث گرمازدگی می شود.