اهمیت رفتار زن برای رفع افسردگی مرد

 

در اسلام جایگاه زن و مرد به عنوان مکمل همدیگر تعریف شده است که در صورت عدم همراهی هر کدام از آن دو، هیچ کدام به هدف مطلوب از زندگی نخواهند رسید. بنابراین هیچ مردی بدون زن خوب و هیچ زنی بدون مرد خوب به قله های خوشبختی مادی و معنوی نخواهند رسید. در این متن که از کتاب همسرداری آیت الله امینی استفاده شده است، به یک نقش اساسی و بنیادی بانوی خانه در جهت رفع هم و غم دل شوهر، اشاره می کنیم.

 

 

 

دشواری زندگی بر دوش مرد است. مخارج خانواده را به هر طور شده باید تأمین کند، در خارج منزل با صدها مشکل مواجه می شود. ممکن است مورد توهین یا توبیخ رئیس قرار بگیرد، ممکن است با اذیت و کارشکنی همکارانش برخورد کند، ممکن است مطالباتش را نتواند وصول کند، ممکن است محل چک و سفته هایش را نتواند تأمین کند، ممکن است به کسادی بازار و عدم درآمد برخورد نموده باشد، ممکن است شغل مناسبی پیدا نکند، گرفتاری های مرد یکی دو تا نیست، در زندگی روزمره با صدها از این قبیل حوادث برخورد می کند، آنهم نه یک مرتبه و دو مرتبه بلکه دائما و پیوسته، کمتر اتفاق می افتد روزی که ناراحتی تازه ای نداشته باشد، بیخود نیست که عمر مردها غالباً کوتاه تر از زن هاست. آخر اعصاب یک نفر چقدر می تواند حوادث و ناراحتی ها را تحمل کند!

 

انسان در این گونه مواقع احتیاج شدیدی دارد به شخص دلسوز مهربانی که دلداریش بدهد و روح و اعصابش را تقویت کند.

 

 

بانوی خانه؛ شوهر شما دلسوز ندارد، احساس غربت و تنهایی می کند، از مشکلات فرار نموده به محیط خانه و شما پناه می آورد، به دلجویی های تو نیازمند است، اگر با روی درهم کشیده و اوقات تلخ وارد منزل شد و آثار ناراحتی را در چهره اش مشاهده نمودی سلام و تعارف تو از همه روز گرم تر باشد، اسباب استراحت و غذا و چای او را زود فراهم کن، درباره موضوعات دیگر اصلاً صحبت نکن، ایراد نگیر، تقاضا نکن، از گرفتاری های خودت شکایت و درد دل نکن، بگذار خوب استراحت کند، اگر گرسنه است سیر شود، اگر سرما خورده گرم شود، اگر گرما خورده خنک شود، آنگاه که از خستگی در آمد و اعصابش راحت شد با زبان خوش سبب ناراحتی اش را بپرس.

 

اگر دیدی باز هم میل ندارد صحبت کند اصرار نکن، اما اگر شروع به درد دل کرد خوب گوش بده، تمام حواست پیش او باشد، از خنده بیجا جدا اجتناب کن، بلکه از شنیدن عوامل ناراحتی او اظهار تأسف کن، طوری وانمود کن که بیش از خودش از عوامل گرفتاری او اندوهگین هستی، با اظهار محبت و دلسوزی زخم های دلش را مرهم بگذار، با نرمی و ملایمت دلداریش بده، موضوع را در نظرش کوچک و بی اهمیت جلوه بده، او را در قبال حل مشکل تشجیع کن. بگو:اینگونه حوادث از لوازم لاینفک زندگی است و برای همه کس اتفاق می افتد، چندان مهم نیست، انسان می تواند با نیروی صبر و استقامت بر مشکلات پیروز گردد، اما به شرط اینکه خودش را نبازد،اصولاً مردانگی و شخصیت انسان در این گونه موارد ظاهر می شود، غصه نخور، صبر و کوشش کن تا مشکل حل شود، اگر احتیاجی به راهنمایی دارد و راهی به نظرت می رسد پیش پایش بگذار و اگر راه صحیحی به نظرت نرسید پیشنهاد کن با یکی از دوستان یا خویشان عاقل و خیر خواه مشورت کند.

 

 

شوهرت در مواقع گرفتاری به مهربانی ها و دلجویی های تو نیازمند است. باید به داد او برسی و مانند یک پرستار مهربان بلکه یک روانپزشک دلسوز از او دلجویی کنی، از این بالاتر بگویم، باید شخصیت خویش را به اثبات رسانی و شوهرداری کنی، آری پرستار و روانپزشک کجا می توانند مانند یک بانوی فداکار شوهرداری کنند؟ غافلی که مهربانی ها و دلداری های تو چه اثر معجزنمایی در روح شوهرت می گذارد! دل و اعصابش را آرام می کند، به زندگی دلگرم می شود، برای مبارزه با مشکلات آماده می گردد، می فهمد که در این جهان تنها و بی کس نیست، به وفا و صمیمیت تو اطمینان پیدا می کند، دوستدار و عاشق تو و اخلاقت می شود، پیمان زناشویی شما استوار و محکم می گردد.

 

حضرت صادق علیه السلام فرمود:«در دنیا چیزی بهتر از همسر شایسته وجود ندارد. زنیکه شوهرش از دیدار او مسرور و شاد گردد. بحار ج 103 ص 217.