غزل شماره 449 دیوان حافظ : ای که مهجوری عشاق روا میداری
غزل شماره 449 دیوان حافظ / ای که مهجوری عشاق روا میداری عاشقان را ز بر خویش جدا میداری تشنه بادیه را هم به زلالی دریاب به امیدی که در این ره به خدا میداری
تعبیر و تفسیر فال حافظ نمناک غزل شماره 449 دیوان حافظ :ای که مهجوری عشاق روا میداری
در ادامه، متن کامل «غزل شماره 449 دیوان حافظ» را میخوانیم و بعد با معنی، پیام و تفسیر زیبای آن همراه میشویم.
متن شعر و غزل شماره 449 دیوان حافظ در فال حافظ شما
ای که مهجوری عشاق روا میداری
عاشقان را ز بر خویش جدا میداری
تشنه بادیه را هم به زلالی دریاب
به امیدی که در این ره به خدا میداری
دل ببردی و بحل کردمت ای جان لیکن
به از این دار نگاهش که مرا میداری
ای مگس حضرت سیمرغ نه جولانگه توست
عرض خود میبری و زحمت ما میداری
تو به تقصیر خود افتادی از این در محروم
از که مینالی و فریاد چرا میداری
حافظ از پادشهان پایه به خدمت طلبند
سعی نابرده چه امید عطا میداری
معنی و تفسیر غزل شماره 449 دیوان حافظ در فال حافظ شما
اگر در انجام کاری به تواناییهای خود تردید دارید، قبل از آغاز خوب بیندیشید و تواناییهای خود را بسنجید. لازم است عواقب عمل خود را در نظر بگیرید و با نادانکاری باعث رنج خود نشوید. نیتی در دل دارید که برای تحقق آن باید تلاش و پشتکار زیادی به خرج دهید و در طول مسیر نقاط ضعف و اشتباهات خود را بشناسید و به دنبال رفع آنها باشید.
