علل و علائم آرتریت در بچه ها + درمان ورم مفاصل نوجوانان

همه چیز درباره آرتریت بچه ها یا ورم مفاصل در نوجوانان

سالم بودن را نمی توان با هیچ چیز دیگری در زندگی عوض کرد. سلامت یک موهبت با ارزش برای هر شخصی می باشد که زمانی که در سنین پیری آن را از دست می دهد، تازه قدرش را می داند.

فرآیند تقویت سیستم ایمنی از دوران نوجوانی آغاز می شود و باید تا پایان زندگی فرد ادامه داشته باشد اما همین سیستم ایمنی که می تواند عاملی برای محافظت از فرد در برابر بیماری ها شود ممکن است خودش باعث بیماری گردد.

آرتریت کودکی و نوجوانی چیست؟

آرتریت نوجوانی که به آن آرتریت روماتیسمی هم گفته می شود، وضعیتی است که عامل ایجاد التهاب در مفصل های کودکان و جوانان زیر 16 سال می شود.

این وضعیت یک بیماری خود ایمنی است، به معنای اینکه سیستم ایمنی به سلامت فرد و سلول های بدن او حمله می کند و در نتیجه سیستم ایمنی در حالت طبیعی به سلول های خارجی وارد شده به بدن حمله می کند اما در بیماری خود ایمنی خود سلول های بدن مجرم محسوب می شوند و به آن ها حمله می کنند و می خواهند آن ها را از بین ببرند.

در مورد آرتریت هم همین اتفاق می افتد و چنانچه در بخش های قبلی بهداشت و سلامت نمناک خواندید مفصل ها در این بیماری ملتهب می شوند، درد مداوم، ورم، سفتی و کاهش حرکت وجود دارد و در نتیجه کودک دچار بیماری خود ایمنی می شود و این التهاب نتیجه این اتفاقات در بدن است.

گاهی اوقات فرد هیچ نوع التهابی را در خودش نشان نمی دهد و فقط پوست از قسمت داخل ملتهب می شود که ممکن است باز هم مشکلاتی را مثل دفرمه شدن مفصل یا التهابات چشمی ایجاد کند.

انواع آرتریت نوجوانی

انواع مختلفی از آرتریت نوجوانی وجود دارد که اصلی ترین انواع آن ها شامل موارد زیر هستند:

پاسیارتیکولار:

این نوع آرتریت رایج ترین نوع است و از سن حدود 2 الی 4 سالگی شروع می شود و روی بیش از چهار مفصل بزرگ اثر می گذارد، مثل مفصل های بزرگ زانو و قوزک پا.

پولیارتیکولار:

در کودکان بین 1 تا 12 سال اتفاق می افتد. پنج مفصل یا تعداد بیشتری از مفصل آن ها را درگیر می کند؛ مفصل هایی که به طور مشابه در بدن قرار دارند، مثل انگشتان دست و پا ، قوزک پا، لگن، زانو، گردن و فک.

سیستمیک:

این نوع آرتریت روی مفصل ها اثرگذار است و باعث التهاب، قرمزی، ورم غدد و خستگی می شود و روی قسمتی که استخوان ها و تاندون ها به یکدیگر می رسند اثرگذار است که روی پاشنه پا، لگن، ستون فقرات، زانو و قوزک پا تاثیر می گذارد.

پسوریاتیک:

روی پوست مانند مفصل اثر می گذارد و باعث قرمزی آن می شود.

علل ایجاد آرتریت در سنین کودکی و نوجوانی

• عوامل ژنتیکی
• عوامل محیطی مثل ویروس ها که عامل ایجاد تغییر شکل ژن و سرکوب یک بیماری هستند.

آرتریت نوجوانی چگونه تشخیص داده می شود؟

موارد کمی از آرتریت نوجوانی هستند که هیچ علامتی ندارند و تشخیص آنها در کودکان سخت می شود. معمولا زمانی که کودکان در مورد این دردها در مفاصل شکایت می کنند، پزشکان آن ها را معاینه می کنند. در چنین وضعیت هایی تشخیص می تواند از طریق آزمایش های زیر انجام گیرد.

راه های تشخیص آرتریت نوجوانی

• آزمایش خون
• آزمایش ادرار
• بررسی سابقه بیماری ها
• آزمایش برای عوامل روماتیسمی
• نمونه برداری
• آزمایش اشعه ایکس یا ام.آر.آی برای بررسی شکستگی، تومور و عفونت
• نقص ژنتیکی
• آزمایش مغز استخوان

علائم آرتریت نوجوانی چیست؟

• هر گونه درد یا مشکلات در راه رفتن مخصوصاً بعد از یک چرت کوتاه و هنگام بیدار شدن از خواب
• ورم مفصل در زانو که ممکن است به قسمت های دیگر هم انتشار پیدا کند.
• سفتی مفصل که عاملی برای زمین خوردن کودکان می باشد و مخصوصاً در اول صبح و بعد از یک چرت کوتاه بیشتر است.
• تب، قرمزی پوست
• ورم غدد لنفاوی که هنگام عصر شدت پیدا می کند
• قرمزی چشم و درد چشم، تاری دید

درمان آرتریت نوجوانی

هدف از درمان این بیماری این است که کودکان بتوانند فعالیت خود را تا حد طبیعی انجام دهند. بعضی از تغییرات در سبک زندگی می تواند برای بهبود وضعیت کودکان انجام شود که شامل موارد زیر هستند:

مصرف غذای سالم:

 غذاهای حاوی روغن های امگا؛ مثل ماهی، روغن زیتون، غذا های سرشار از فیبر و سبزیجات سبز، میوه و سرلاک که برای کودکان مفید است.

نگهداشتن وزن روی سطح متناسب:

این کودکان باید تحت مراقبت باشد و دچار افزایش وزن نشوند زیرا فشار بیشتری به مفاصل آن ها وارد می گردد.

دوری از استرس:

نوجوانان زیر 16 سال بیش از بقیه در معرض افسردگی هستند؛ مخصوصاً زمانی که به بیماری دچار باشند و درد بکشند. پس حتما باید مراقب وضعیت روحی روانی آن ها باشید.

سایر موارد درمان:

• از همه غذاهایی که چربی و کلسترول زیاد دارند پرهیز کنید.
• ورزش منظم انجام دهید که سلامت کلی بدن را افزایش می دهد.
• کمپرس سرد یا گرم برای بهبود درد در این کودکان پیشنهاد می شود.
• مکمل های اضافه که در صورت کمبود یک ویتامین یا یک ماده خاص در بدن که باید توسط پزشک تجویز شده باشد.
• مصرف داروها به طور منظم.
• مراجعه منظم به پزشک.